Counting Down...

Σε δύο ώρες και 42 λεπτά περιμένω το λεωφορείο για αεροδρόμιο. Θα είναι 4 το πρωί - Pacific Time. Λογικά, μετά από 26-27 ώρες θα πρέπει να απολαμβάνω μια τσιπούρα αλανιάρα, ελπίζω με τη συνοδεία πατατοσαλάτας, μελιτζανοσαλάτας, ή κάτι σχετικό. Βρίσκομαι μερικώς υπό την επίρροια αλκοόλ, και το τελευταίο ίσως post για το 2007 έχει ως κύριο σκοπό να ξοδευτούν κάποια λεπτά από τις 2 και 40 πλέον...
Το Σαββατοκύριακο πέρασε πολύ ωραία. Ξεκίνησε Παρασκευή βράδυ με αγώνα Golden State Warriors - L.A. Lakers. Εντάξει μωρέ, καλά ήτανε, αλλά σαν το Αλεξάνδρειο δεν έχει... Το θέαμα ήταν πολύ καλό, προέκυψε και derby (108-106 υπέρ των Warriors), αλλά η ευχάριστη έκπληξη ήταν ότι συμμετέχουν αρκετά οι Αμερικάνοι, βρίζουν ( όχι οργανωμένα, αλλά έστω ο καθένας μόνος του ), μαλώνουν και λίγο μεταξύ τους... πλάκα είχε. Δίπλα μου καθόταν ένα ζευγάρι. Ο τύπος από το L.A. και φανατικός Lakers, και η τύπισσα Warriors αλλά επίσης πορωμένη γιατί έπαιζε στο κολλεγιακό γυναικείο πρωτάθλημα. Βριζόντουσαν όλη την ώρα, και ένιωθα και κάτι υποχθόνιες αγκωνιές που του έριχνε όταν αυτός το παράκανε με σχόλια. Είχαν πιάσει και κουβέντα με τους πίσω, και από ότι κατάλαβα στο τέλος, είχαν βάλει και στοίχημα, γιατί ο L.A. στο τέλος του αγώνα δεν μιλιόταν, αφού εκτός από το ματς έχασε και 100$.
Χθες πέρασα τη μέρα στο Σαν Φρανσίσκο. Μάλλον είχα αρκετό καιρό να πάω σε μια φυσιολογική - μη αποστειρωμένη - πόλη. Το κατάλαβα όταν κατέβηκα από το τρένο και είδα κόσμο παντού, θόρυβο, μποτιλιάρισμα, και λίγο παραπέρα δύο άστεγους να μη μπορούν να συμμεριστούν τη γιορτινή διάθεση των υπολοίπων.
Φοβερή πόλη το Σ.Φ. Δεν ξέρω αν ήταν λόγω Χριστουγέννων, αλλά είχε φοβερή ατμόσφαιρα. Μουσικοί παντού, το τραμ διασχίζει όλους τους λόφους της πόλης (το τραμ είναι από τα βασικά αξιοθέατα της πόλης, ένα βαγόνι το οποίο το χειρίζεται εντελώς manual ένας τύπος με δύο μοχλούς και ο μισός κόσμος κρεμιέται από έξω), διάφορες γέφυρες που διασχίζουν τον κόλπο, η συνοικία με τους ουρανοξύστες εντυπωσιακή, άπειρα μπαράκια και καφέ.. Σε κάποια φάση, ήθελα να πιω ένα καφέ και θυμόμουν ένα σοκάκι με ένα ωραίο μαγαζί που είχα σταμπάρει παλιότερα. Πλησιάζοντας άκουσα θόρυβο να έρχεται από το σοκάκι, και χάρηκα θεωρώντας ότι έκανα την καλύτερη επιλογή. Και όταν ξαφνικά έστριψα, το σοκάκι αποτελούνταν από εμένα και γύρω στους 300 Άι Βασίληδες.. Και ρε γαμώτο, όχι δώρο, ούτε μια μπύρα δεν με κέρασαν... Πώς να πιστέψω μετά στον Άγιο??
Μάλλον πρέπει να τελειώσει αυτό το post κάπου εδώ, μιας και ολοκλήρωσε - συνδυαζόμενο με κάποια "νεκρά" διαστήματα και λίγο κρασί ακόμα - το σκοπό του. Μένει ίσα ίσα χρόνος για μάζεμα χαρτιών, τελευταίο έλεγχο βαλιτσών και αναχώρηση!!
Καλή αντάμωση,
Γ.

Πάμε Διακοπές!!

Επιτέλους τελείωσε το πανηγύρι!! Τέλος καλό λοιπόν, όλα καλά! Σήμερα έδωσα το τελευταίο μάθημα, και μετράω πλέον τις τελευταίες 80 ώρες στην Καλιφόρνια για το 2007! Έχω στο μυαλό μου κάποια πράγματα για τις επόμενες τρεις μέρες, αλλά δεν τα λέω για να μην τα γρουσουζέψω. Αύριο πάντως, μάλλον θα κάνω κάτι καλό ( το οποίο επίσης δε λέω για να μην το γρουσουζέψω). Για κάποιους βέβαια θα είναι πλήρως αδιάφορο...

Αν δεν βαριέστε, ρίξτε μια ματιά στο http://imeem.com/. Τα έχει βρει με τις δισκογραφικές, και μπορείς να ακούσεις μουσική ελεύθερα και νόμιμα. Το δεύτερο δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικό φαντάζομαι, απλά μπορείς τουλάχιστον να ακούσεις ένα συγκεκριμένο κομμάτι την ίδια στιγμή. Αυτοδιαφημίζεται ως sharing music αλλά δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει αυτό, όπως επίσης και πόσο καλό αρχείο έχει.
Αυτά,
Θα επανέλθω δριμύτερος κάποια εκ των ημερών,
Γ.

Ένας Μήνας Μετά

Γιορτινή μέρα η σημερινή (Νίκοι, Νίκες κτλ) και επετειακή (1 μήνας από το τελευταίο post) και επί της ευκαιρίας κάνω ένα σύντομο update με τα τελευταία νέα..

Καταρχήν, Χρόνια Πολλά στους εορτάζοντες!!
Κατά τα άλλα η ζωή κυλάει ήρεμα. Αισίως χθες το 70% του ακαδημαικού quarter πέρασε στο παρελθόν, ενώ το υπόλοιπο 30 θα ακολουθήσει την επόμενη Πέμπτη! Επικρατεί λοιπόν ένα αίσθημα σχετικής χαλάρωσης μετά από κάμποσο καιρό.
Το πιο αξιοσημείωτο του τελευταίου μήνα είναι ένα τριήμερο ( στα πλαίσια του Thanks Giving ) στο Las Vegas. Μετά από μία απίστευτα ανιαρή διαδρομή 600Km κυρίως μέσα από έρημο (στην αρχή μου φάνηκε ενδιαφέρουσα η ιδέα της έρημου, αλλά μετά από 5 λεπτά η ύπαρξη μόνο χώματος και κάκτου στο οπτικό σου πεδίο γίνεται κουραστική) φτάσαμε στο περιβόητο Vegas, το οποίο είναι στην ουσία ένας δρόμος στη μέση της ερήμου με ξενοδοχεία σε κάθε μεριά τα οποία επικοινωνούν μεταξύ τους με γέφυρες, υπόγεια, τραμ κτλ. Κάθε ξενοδοχείο έχει ένα θέμα (Paris, New York, Venice,Excalibur...) και εσωτερικά υπάρχουν εστιατόρια, club, casino, bar, cafe, μαγαζιά και ότι άλλο έρχεται στο μυαλό. Υπερχλιδή σε πολύ λογικές τιμές (ευελπιστούν ότι θα σου πάρουν τα λεφτά στο καζίνο). Από τα highlight της εκδρομής ήταν ένα show του Circue de Soleil (εκπληκτικό αν το πετύχετε πουθενά μην το χάσετε) και μια βόλτα στο Grand Canyon. To Grand Canyon είναι επίσης εντυπωσιακό αλλά αυτοί που διαχειρίζονται το συγκεκριμένο viewpoint που επισκεφθήκαμε ήταν τραγικοί με αποκορύφωμα έναν "παραδοσιακό Ινδιάνο" της περιοχής ο οποίος χόρευε το χωρό της βροχής με φτερά, γυαλιά ηλίου και αθλητικό παπούτσι Nike...
Και τέλος, για να επιβεβαιωθεί ακόμα μια φορά η ρήση ότι παντού υπάρχει ένας μύθος, στο δρόμο της επιστροφής βρήκαμε στη μέση της ερήμου παραδοσιακό ελληνικό εστιατόριο με αρχαιοελληνικές κολώνες, καφέ Λουμίδη, φοβερές ατάκες σε όλους τους τοίχους και την κωδική ονομασία The Mad Greek...
Γ.

Απόδραση από τη Stanford-Φούσκα

Δεν θυμάμαι να έχω μείνει σε τόσο μικρό μέρος για τόσο καιρό. Τις τελευταίες 2 βδομάδες ( ίσως και παραπάνω αλλά δεν έχω κουράγιο να αντιμετωπίσω την αλήθεια :)), βγήκα από το campus μόνο για να πάω supermarket. Έγκλειστοι στη δυτική όχθη! Η Κυριακή πάντως ήταν πολύ καλή μέρα. Ξεκίνησε με πρωινό-μπουφέ στα γρασίδια, και συνεχίστηκε με επίσκεψη στον Άγιο Φραγκίσκο και γαμάτη συναυλία gipsy jazz με Dorado Schmitt και Paquito D' Rivera. Τείνω να καταλήξω ότι οι πιο καλές συναυλίες που πηγαίνω θα γίνονται επεισοδιακές. Μετά από τα τρεχάματα στο Roterdam ύστερα από τη συναυλία του James Brown, αυτό είναι το δεύτερο χτύπημα. Μετά από το concert λοιπόν, βρέθηκα με ένα δύο φίλους που μένουν Σαν Φρανσίσκο. Πήγαμε κάπου για ποτό και κατά τις 11:40 με πήγαν στο σταθμό για να πάρω το τελευταίο τρένο. Αφού έφυγαν, διαπίστωσα ότι η κεντρική πόρτα ήταν κλειστή. Και μετά από λίγο ότι και οι υπόλοιπες ήταν κλειστές. Σφηνώνοντας το κεφάλι μου στα κατεβασμένα ρολά, κατέληξα να έχω την εξής συγκλονιστική συζήτηση με Ασιάτη σεκιουριτά, 60 χρονών, γύρω στο 1.50, ο οποίος ήταν χωμένος σε ένα γραφείο.
... παραλείπω τα πρώτα excuse me κτλ τα οποία δεν έφεραν αποτέλεσμα.
- Come here.
- No
- Come here ρε.
- Sunday, Sunday, no train.
To συμπέρασμα είναι ότι κάπου στο πρόγραμμα του ΣΚ έχει μία υποσημείωση που λέει ότι Κυριακές έχει μέχρι τις 9. Ευτυχώς το τελευταίο τηλέφωνο του κινητού μου - μετά έκλεισε από μπαταρία - έπιασε τόπο, έμαθα τη διεύθυνση των παιδιών και έμεινα σπίτι τους.
Τέλος καλό, όλα καλά.

Χαιρετώ με ένα κομμάτι από τη συναυλία το οποίο δεν μπορώ να βγάλω με τίποτα από το μυαλό μου τις τελευταίες 2 μέρες.

Γιάννης

Randy Pausch

O Randy Pausch είναι καθηγητής στο Carnegie Melon University. Πρόσφατα, βρέθηκε ότι πάσχει από καρκίνο στο πάγκρεας, και του μένουν 2-3 μήνες ζωής. Κάτω από αυτές τις συνθήκες έδωσε το last lecture στο CMU. Κρατάει γύρω στη 1:30 ώρα αλλά πραγματικά αξίζει τον κόπο. Μιλάει κυρίως για παιδικά όνειρα, δεν έχει να κάνει με ακαδημαικά θέματα, και δεν είναι ιδιαίτερα μελοδραματικό.

Randy Pausch's Last Lecture

Πολλά και Διάφορα...

Οι τελευταίες μέρες καλύπτονται περιεκτικότατα με τα εξής :

Ξύπνησα, πήγα βιβλιοθήκη, πήγα μάθημα, έφαγα, βιβλιοθήκη, καφές έξω από βιβλιοθήκη, σπίτι, ύπνος και πάλι από την αρχή.
Παρόλα αυτά, προέκυψαν διάφορα πράγματα για να γράψω.

Σήμερα ήταν η πρώτη εξέταση ( midterm αντίστοιχη με τις δικές μας προόδους ) και θα 'θελα να σχολιάσω μερικά πράγματα πάνω σε αυτό ( όσοι με ξέρουν γνωρίζουν ότι δεν κάνω ποτέ δημόσιες προβλέψεις για το πώς τα πήγα και δεν σκέφτομαι να κάνω την έκπληξη σήμερα ).
Πρώτον, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα, από το να μην έχεις βγει το προηγούμενο ΣΚ, να ξέρεις ότι δε θα βγεις το επόμενο, να έχεις ένα βράδυ στο οποίο έχεις πει ότι δεν θα διαβάσεις, και να μη βρίσκεις ούτε ένα άτομο για να βγεις!! Όλοι όσοι ξέρω δίνουν εξετάσεις μία από τις επόμενες μέρες, και ο ένας που δεν, αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο αεροπλάνο και πετάει για Βοστώνη. Η κατάληξη, για να διασκεδάσω το σημερινό βράδυ ήταν το εξής. Μετά την εξέταση, αφού απέτυχαν και οι τελευταίες απέλπιδες προσπάθειες για έξοδο, πήγα σε μια ομιλία του Rudatsikira, ενός τύπου ο οποίος κατάφερε να φύγει από τη Ρουάντα το 1994 - τότε ήταν παιδί -, και τώρα ηγείται ενός Africa Global Partnership. Όσοι έχετε δει το Hotel Rwanda ή ξέρετε κάτι σχετικό με την περιοχή, ανήκει στη φυλή Τούτσι και η μισή του οικογένεια από ότι κατάλαβα ήταν θύμα των Χούτου. Επίσης, μιλώντας μετά με μία κοπέλα από τη Ρουάντα, μου είπε ότι τον ξενοδόχο τον βρίζουν όλοι, γιατί έχει πάρει όλη τη δόξα και το παίζει βεντέτα, ενώ επίσης είπε ότι η ταινία καλοπιάνει πολύ τα UN, περισσότερο από ότι πρέπει. Μου πρότεινε να δω το Sometime in April - ή κάπως έτσι - το οποίο είναι αρκετά πιο αντικειμενικό. Στη συνέχεια, πέρασα από ένα άλλο event, που έδειχνε ένα ντοκυμαντέρ σχετικά με κάτι καναδούς γιατρούς οι οποίοι είναι σε μία χώρα της οποίας δεν έμαθα ποτέ το όνομα -πήγα αργά- και στην οποία το AIDS είναι πιο συχνό από τη γρίπη. Μετά από αυτό το πήρα απόφαση και γύρισα σπίτι. Ετοιμάζω μία εξαίσια μακαρονάδα - ωωω, τι πρωτότυπο, και μέχρι να βράσει το νερό γράφω εδώ.
Δεύτερον, αποδεικνύεται περίτρανα ότι μετά από δύο χρόνια αποχής από τη διαδικασία διαβάσματος το οποίο σχετίζεται με εξετάσεις, η απόδοση κατά το διάβασμα πέφτει κατακόρυφα.
Τρίτον - και κυρίως θέμα του post, κάτι το οποίο είναι άξιο συζήτησης είναι το Honor Code που υπάρχει εδώ. Η ιστορία λέει ότι κάποιοι φοιτητές εδώ, πριν πολλά πολλά χρόνια πήραν έναν όρκο ότι δεν θα αντιγράφουνε, και θα κάνουν μόνοι τις ασκήσεις, και όταν χρησιμοποιούν λεγόμενα άλλων θα πρέπει να το αναφέρουν κτλ κτλ. Η πρώτη λογική αντίδραση οποιουδήποτε είχε την ευτυχία να περάσει από τα ελληνικά πανεπιστήμια και να βιώσει αυτή τη μαγεία του ομαδικού πνεύματος και της συνεργασίας, είναι "μα τι μαλάκες...".. Ας το ξεπεράσουμε αυτό λοιπόν και ας δούμε πώς δουλεύει σήμερα αυτός ο όρκος. Φυσικά το Stanford δεν έμεινε σε αυτή την καλοπροαίρετη διάθεση των φοιτητών, αλλά το θέσπισε σαν έναν από τους πιο ισχυρούς κανόνες λειτουργίας του πανεπιστημίου. Κατά την εγγραφή στο πανεπιστήμιο, υπογράφεις ότι αποδέχεσαι το Honor Code και θα λειτουργείς βάσει αυτού. Επίσης, στο γραπτό στις εξετάσεις, εκεί που γράφεις το όνομα σου ρίχνεις και μία τζίφρα στον όρκο των μαλακων που λέγαμε πριν. Τώρα το θέμα είναι, πώς εφαρμόζεται αυτό. Γιατί και στην Ελλάδα υποτίθεται δεν επιτρέπονται αντιγραφές. Το πιο σημαντικό, είναι ότι οι φοιτητές ΔΕΝ ΔΙΑΝΝΟΟΥΝΤΑΙ να καταπατήσουν τον όρκο. Βρέθηκα προχθές σε μια συζήτηση δύο τύπων οι οποίοι έχουν πάρει ένα κοινό μάθημα για το οποίο είχαν μια εργασία. ( Οι περισσότερες εργασίες είναι σε ομάδες 2-3 ατόμων, οι τύποι ήταν σε διαφορετικές ομάδες ).
(Ρωτάει λοιπόν ο ένας: )
- Βγάλατε κανένα συμπέρασμα με την 4α?? Την παλεύαμε δύο ώρες και δεν καταφέραμε τίποτα. Αναγκαστικά την πήραμε σαν δεδομένη, και βάσει αυτής κάναμε την 4β και 4γ.
(Ο άλλος τώρα, απαντάει συγκλονισμένος:)
- Σοβαρά, βγάλατε την β και γ? Εμείς βγάλαμε την α, αλλά δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα ακόμα για το πώς να κάνουμε τις άλλες δύο!!
( Η τρίτη ατάκα, η οποία ήταν κοινή, και η πιο συγκλονιστική από όλες θα έλεγα, συνοδευόμενη από μία συγκαταβατική κίνηση του κεφαλιού, ήταν : )
-Nice....
Ούτε που να διαννοηθούν να ρωτήσουν τι, πώς κτλ!!!! ΤΡΑΓΙΚΟ!!!! Με μια πολύ βιαστική προσέγγιση, μπορώ να το εξηγήσω με τρεις τρόπους :
α) πιστεύουν και νιώθουν τον όρκο... ( = υπάρχουν εξωγήινοι. Ή εμεις είμαστε, ή αυτοί, πάντως υπάρχουν ).
β) Χέζονται πάνω τους μήπως και τους κατηγορήσουν για παραβίαση του όρκου. Αρκετά πιθανό. Συζητώντας το θέμα με έναν παλιότερο, μου είπε ότι μία γνωστή του είχε κατηγορηθεί για αντιγραφή σε hw, χρήση από εργασία προηγούμενου έτους, μεταφέροντας ένα λάθος το οποίο προδίδει αντιγραφή και καλά. Η διαδικασία είναι ότι σου κάνουν φάκελο, περνάς από ειδική επιτροπή που σε ρωτάνε τι έκανες και γιατί, και οι επιπτώσεις ανάλογα με τη σοβαρότητα του αδικήματος κυμαίνονται από το να σε διώξουν από το πανεπιστήμιο, να σε κάνουν suspend για ένα τρίμηνο - που για τους ξένους λόγω visas κτλ είναι στην ουσία σαν να σε διώχνουν, κοινωνική εργασία για κάποιο διάστημα, ή το πιο ελαφρύ επίπληξη ( το οποίο όμως παραμένει αρκετά σοβαρό αφού ο φάκελος παραμένει και ίσως να επηρεάζει όταν θέλεις να βρεις advisor, συστατικές κτλ ).
γ) Ανταγωνισμός. Επίσης πολύ πιθανό δεδομένου ότι στις περισσότερες εξετάσεις είναι πρακτικά αδύνατο να γράψεις άριστα και η βαθμολογία γίνεται συγκριτικά, το x% παίρνει A+, και πάει λέγοντας.
Αυτό βέβαια που πρέπει να παραδεχτώ ότι μου άρεσε, είναι ότι κατά τη διάρκεια της εξέτασης, ο καθηγητές και οι βοηθοί μπήκαν στο αμφιθέατρο, είπαν τα τυπικά περί της διάρκειας κτλ, άφησαν ένα κουτί με σοκολατάκια για κέρασμα, μοίρασαν θέματα και βγήκαν έξω. Όποιος είχε απορία πήγαινε και τους ρωτούσε έξω. Μπήκε μόνο ένας βοηθός φοιτητής δύο φορές, για να γράψει ότι έμεινε 1 και μισή ώρα αντίστοιχα. ( Φαντάζομαι ότι εκπαιδεύουν τους φοιτητές τόσο καλά, που στην περίπτωση που κάποιος πάει να χρησιμοποιήσει αθέμιτα μέσα, όλοι οι άλλοι τον δίνουν στεγνά το ίδιο δευτερόλεπτο - βλέπε ανταγωνισμό ).
Τέταρτον, όσοι προσπαθήσουν να με συνδέσουν με τις φωτιές στην περιοχή της Καλιφόρνια, και ξέρω ότι υπάρχουν πολύ καλοθελητάδες που θα ισχυριστούν ότι είμαι γκαντέμης και άλλες ανυπόστατες ανακρίβειες, πρέπει να τονίσω ότι το San Diego είναι αρκετά μακρυά από εδώ ( > 700km) , ξεπερνώντας κατά πολύ οποιαδήποτε πιθανή εμβέλεια γκαντεμιάς.
Αυτά, τα μακαρόνια έβρασαν και πρέπει να επιμεληθώ τα της σάλτσας..
Γιάννης

Η Αιώνια Ερωμένη

Μετά από ενάμιση μήνα εδώ, με όλο το βάρος να πέφτει σε μαθήματα, διαλέξεις κτλ, σήμερα κατάφερα να συναντήσω ξανά τη μουσική. Αυτή τη φορά ντυμένη με τη φωνή της Dianne Reeves. Εκπληκτική φωνή. Συναίσθημα, πολύ έξυπνοι αυτοσχεδιασμοί, με φοβερή άνεση στις εναλαγγές από χαμηλές σε ψηλές νότες. Συνοδευόμενη από ένα τρίο επίσης εκπληκτικών μουσικών. Αποκορύφωμα το τραγούδι από το Goodnight and Good Luck που εξελίχθηκε σε μακρόσυρτη συζήτηση μπάσου-φωνής ( δεν έχω δει ακόμα την ταινία αλλά είναι στις άμεσες προτεραιότητες ).
Κάθε φορά που για οποιοδήποτε λόγο παραμελώ τη μουσική για κάποιο διάστημα, μου υπενθυμίζει με την πρώτη ευκαιρία πόσο σημαντική είναι για την όλη ψυχολογία μου. Λέγοντας παραμελώ δεν εννοώ ότι δεν ακούω ( κατα μέσο όρο είμαι με ακουστικά > 5 ώρες τη μέρα ), αλλά δεν δίνω την ευκαιρία στον εαυτό μου να πάρω όσα μπορώ από αυτήν. Και σήμερα ήταν μία από αυτές τις υπενθυμίσεις...
Δυστυχώς, τη συναυλία διαδέχεται διάβασμα γιατί αρχίζουν κάτι εξετάσεις από βδομάδα... Τουλάχιστον υπάρχει ακόμα μια γλυκιά αρμονία στα αυτιά.
Goodnight and Good Luck,
Γιάννης

Rocky Horror...

Γνωρίζω προχθές τύπο από το Τέξας ο οποίος κάνει μεταπτυχιακό στο CS. Είναι λίγο περίεργη φυσιογνωμία, δείχνει μεγάλος ( >30) για το status του. Όπως έμαθα εκ των υστέρων είναι περίεργος γενικά, αφού εθεάθη να πηγαίνει τρέχοντας στη σχολή ξυπόλητος ( με τα παπούτσια δεμένα στην πλάτη του ), κάνει κάμψεις στο διάδρομο της πολυκατοικίας ( πάλι χωρίς παπούτσια) κτλ. Πιάνουμε μια άσχετη συζήτηση και μου λέει ότι είναι σε μια θεατρική ομάδα. Ο διάλογος έχει ως εξής...
- Και τι παραστάσεις ανεβάζετε?
- Βασικά, μόνο με μία ασχολούμαστε διαχρονικά...
- Ποια?
- Ξέρεις το Rocky Horror Picture Show??
Ο τύπος λοιπόν είναι σε ένα θίασο που τα τελευταία 10-15 χρόνια παίζει το συγκεκριμένο musical. Ισχυρίστηκε μάλιστα ότι περιοδεύουν ανα τακτά διαστήματα, ίσως ότι ήταν αυτοί που είχαν έρθει στην Ελλάδα πριν 2 χρόνια αλλά δεν μπόρεσα να το επιβεβαιώσω. Σε κάποια φάση του είπα ότι είχα ακούσει πως ο κόσμος πετάει κωλόχαρτα στη σκηνή.. Και ο τύπος με ένα τεράστιο χαμόγελο και ενθουσιασμό μου λέει :
ΝΑΙ ΝΑΙ!! ΕΓΩ ΑΥΤΟ ΚΑΝΩ!!ΜΟΙΡΑΖΩ ΤΑ ΚΩΛΟΧΑΡΤΑ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ!!!!!
Ήταν απίστευτο πόσο περήφανος έδειχνε. Αμέσως έβγαλε επαγγελματική κάρτα και μου έδωσε για να πάω να δω το έργο κτλ. Αναρωτιέμαι αν στο cv του βάζει κάτω από τo other activities : shit-paper distributer... Στην πρώτη ευκαιρία πάντως θα πάω. Τώρα που έχουμε και τα μέσα, θα πάρουμε διπλή προμήθεια.
Κατά τα άλλα μια χαρά. Είναι 5 το πρωί και την τελευταία 1 ώρα ασχολούμουν με μαρινάρισμα ~20kg μπριζολών, μιας και αύριο έχουμε το welcome bbq των Ελλήνων. Τώρα πώς την πάτησα, και ενώ είμαι στους καλεσμένους υποτίθεται - σαν πρωτοετής -, κατέληξα να αλατοπιπερώνω μπριζόλες βλέποντας την ανατολή, δεν το έχω καταλάβει...

Γιάννης

Ποιος φταίει για τον Χριστόδουλο...???

Συνήθως με παίρνει ο ύπνος βλέποντας/ακούγοντας μαγνητοσκοπημένα ειδήσεις από το MEGA. Τις τελευταίες τρεις μέρες λοιπόν αποκοιμάμαι προσπαθώντας να καταλάβω ποιος ευθύνεται για τα καρκινικά κύτταρα στα σώψυχα του Αρχιεπισκόπου. Δεν συγκαταλέγομαι σε αυτούς που συμφωνούν μαζί του σε ότι αφορά τις πράξεις του ώς προκαθήμενου της Εκκλησίας. Παρόλα αυτά, δεν αμφισβητώ σε καμία περίπτωση τη σημασία του αξιώματός του, καθώς και το γεγονός ότι κατέχει μια ιδιαίτερα συμβολική θέση. Είναι φυσιολογική επομένως η ευαισθητοποίηση και το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης.
Αυτό που δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να καταλάβω είναι όλο αυτό το κυνήγι ευθυνών και αυτούς που έχουν κάνει εκ των προτέρων τον μακαριότατο μακαρίτη. Τα τελευταία χρόνια, από εμπειρίες από τον ευρύτερο κοινωνικό περίγυρο, παραπάνω από τους μισούς ανθρώπους που έχουν εγκαταλείψει τα εγκόσμια, είχαν προσβληθεί από καρκίνο. Διαφόρων ηλικιών, οικονομικών δυνατοτήτων, κτλ. Ο αρχιεπίσκοπος λοιπόν είναι ένας άνθρωπος 68 χρονών, ο οποίος είχε την "τύχη" μεταξύ των "συναρρώστων" του, να παρακολουθείται από ένα επιτελείο γιατρών - κορυφαίων φαντάζομαι αφού είναι πανεπιστημιακοί, και να πάει σε ένα από τα κορυφαία κέντρα στον κόσμο για τη συγκεκριμένη ασθένεια. Τι παραπάνω χρειάζεται για να πούμε αυτό που οι περισσότεροι φαντάζομαι το ακούνε πριν εξαντλήσουν αυτά τα περιθώρια: "η επιστήμη έκανε ότι μπορούσε, πλέον είναι θέμα του Υψίστου, ή του ανθρώπου, ή της τύχης". Γιατί πρέπει κάποιος να φταίει? Όταν φεύγει ένα μικρό παιδί, λέμε ότι οι γιατροί έκαναν ότι μπορούσαν αλλά δεν υπήρχε δυνατότητα για κάτι παραπάνω. Και τώρα ο κάθε μαλάκας βγαίνει στην τηλεόραση και κρίνει έναν άνθρωπο ο οποίος θεωρείται αυθεντία εκεί που είναι. Και ο οποίος δεν μπόρεσε να κάνει μεταμόσχευση σε έναν 68χρονο άνθρωπο ο οποίος ήταν σε προχωρημένο στάδιο της ασθενείας.
Είναι τουλάχιστον προκλητικό για τους υπόλοιπους που προσπαθούν να βρουν κάποιο γιατρό, με φακελάκι ή χωρίς.
Γ.

EE 380

Αν και δεν μου φαίνεται το πιο φυσιολογικό πράγμα, στο συγκεκριμένο post θα αναφερθώ σε ένα μάθημα / σεμινάριο το οποίο παρακολουθώ ( ΕΕ380 ). Το σεμινάριο γίνεται εδώ και κάμποσα χρόνια ( ~30 ) νομίζω, έρχονται άτομα από βιομηχανία και πανεπιστήμια και κάνουν μια παρουσίαση για κάτι που βρίσκεται σε μια ευρεία γκάμα θεμάτων τα οποία σχετίζονται με το διοργανωτή Computer Systems Laboratory. Πριν απορρίψετε τις επόμενες γραμμές χωρίς καν να τις διαβάσετε, σκεφτείτε ότι είναι 2.50 το βράδυ, νυστάζω, πεινάω και παρόλα αυτά βρίσκω κάποιο λόγο να τα γράψω γιατί πιστεύω ότι θα είναι ενδιαφέρον για κάποιους. Αν δεν είστε μηχανικός, υπολογιστάκιας κτλ. θα σας ξαναμιλήσω αν πάτε στην τελευταία παράγραφο κατευθείαν. Αν όχι, πάλι θα σας ξαναμιλήσω γιατί δεν μπορώ να καταλάβω αν το διαβάσατε ή όχι. Όπως και να έχει, η πιθανότητα να σας αρέσει αυξάνει εκθετικά όσο πλησιάζετε στην επιστημονική περιοχή.
Καταρχήν, δε θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί το σεμινάριο βιντεοσκοπείται και μπορείτε να τα δείτε ελεύθερα στο http://www.stanford.edu/class/ee380/ ( κάπου στα δεξιά έχει και ένα link για past colloquia που έχει ομιλίες από τα τελευταία χρόνια ). Συνιστώ ανεπιφύλακτα να μπείτε και να ρίξετε μια ματιά στα θέματα. Σίγουρα θα βρείτε κάτι που σας ενδιαφέρει, και κυρίως ασχολούνται με πράγματα τα οποία θεωρούν ότι θα επηρεάσουν τις εξελίξεις στο μέλλον. Ο λόγος που τα γράφω είναι το θέμα που είδα την τελευταία βδομάδα και με το οποίο ενθουσιάστηκα και πιστεύω ότι το ίδιο θα πάθετε όσοι έχετε κάνει κάτι σχετικό με αρχιτεκτονική υπολογιστών, ψηφιακά κυκλώματα, μικροεπεξεργαστές, προγραμματισμό κτλ.
Ήταν ένας τύπος που τελειώνει διδακτορικό στο ΜΙΤ και δουλεύει σε microfluidics, τα οποία είναι βιολογικά chip στα οποία προσπαθούν να εφαρμόσουν digital design approach. Αντί για τρανζίστορ έχεις βαλβίδες, mixer ουσιών κτλ. Έχουν φτιάξει γλώσσα προγραμματισμού, με λογική
fluid yellow;
fluid blue;
mix(yellow,blue);
( το κορυφαίο σημείο της παρουσίασης είναι όταν ο τύπος λέει ότι ένα από τα προβλήματα είναι ότι τα bug είναι πιο δύσκολα από ότι αυτά που αντιμετωπίζει ένας συμβατικός προγραμματιστής, μιας και πιθανό αποτέλεσμα είναι να σκάσει ένα σωληνάκι και να πασαλειφτείς με μια κίτρινη μαλακία :))

Το πρώτο που πήγα ήταν κάτι σχετικό με παραλληλισμό ( ήταν ένας διευθυντής της google ) αλλά είναι σαφώς πιο περιορισμένο, και αύριο έχει κάτι σχετικό με την επίδραση και το μέλλον της open-source κοινότητας. Αυτά σχετικά με το μάθημα. Τσεκάρετέ το!!

Τελευταίο και άσχετο : Συνεχίζοντας το θέμα που είχα ανοίξει σε προηγούμενο post σχετικά με τον τηλεφωνικό τσίπη και το γκρέμισμα της σχετικής κοσμοθεωρίας ( κάνε αναπάντητη να σε πάρει ο άλλος ), έχω να δηλώσω ότι δυστυχώς τα πράγματα είναι αρκετά χειρότερα και οι Αμερικάνοι πολύ πιο τραγικοί.... Έλεος πια! Χρεώνουν την αναπάντητη!!!!! Πώς θα γαλουχηθεί μια παρέα που πρωτομπαίνει στον κόσμο της κινητής τηλεφωνίας, αν δεν δημιουργήσει μια καινούρια εκδοχή σημάτων ΜΟΡΣ με αναπάντητες, η οποία θα της επιτρέπει να συναντηθεί σε συγκεκριμένο καφέ, συγκεκριμένη ώρα, και με συγκεκριμένο ενδυματολογικό κώδικα.... Πάει.. χάλασε ο κόσμος...
Καληνύχτα,
Γιάννης

Ανοίξαμε και Σας Περιμένουμε!!

Μετά από κάμποσο καιρό αξιώθηκα να βγάλω φωτογραφίες από το campus. Παραθέτω λοιπόν μερικές από αυτές δείχνοντας
- γενικά το campus
- εξωτερική εικόνα του σπιτιού που μένω
- και τελευταίο και καλύτερο τον επονομαζόμενο Βουκεφάλα!

Όσοι πιστοί προσέλθετε!
Γιάννης

Διαδικτυακοί Πειρατές

Άκουσα πρόσφατα ότι ανταλάσσονται μέσω internet multimedia αρχεία, παραβιάζοντας πνευματικά δικαιώματα κτλ κτλ. Αν και δεν γνωρίζω πώς δουλεύει ακριβώς αυτή η τεχνολογία, φαντάζομαι πως είναι αρκετά ελκυστική, δεδομένου ότι εγώ για να έχω τους δίσκους που έχω στο σκληρό μου, δούλευα σε όλη την προηγούμενη μου ζωή για να τους αγοράσω, να νοικιάσω ένα μικρό δυαράκι για να τους αποθηκεύσω, και να έχω ένα part-time υπάλληλο ο οποίος θα τα ταξινομεί και συμπιέζει-κωδικοποιεί για να μπορώ να τα ακούω και τώρα που είμαι μακρυά από αυτό το δυαράκι.
Αν νιώθετε ότι είστε εθισμένοι σε αυτή τη συνήθεια, σκεφτείτε το καλά πριν έρθετε προς τη δυτική μεριά του Ατλαντικού. Τα πανεπιστήμια ξεκαθαρίζουν το γεγονός ότι σε περίπτωση που κάποια δισκογραφική-κινηματογραφική κτλ κτλ εταιρία υποπτευθεί και ζητήσει στοιχεία για το IP σου, θα δώσει το όνομα και όλα τα λοιπά χαρακτηριστικά χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό. Από ότι φαίνεται κάτι παρόμοιο ισχύει και στη σχέση πελάτη ιδιώτη - εταιρίας παροχής υπηρεσιών, όπως δείχνει και το πρόσφατο παράδειγμα της Τζ. Τόμας, η οποία θα πρέπει να δώσει 9250$ για κάθε ένα από τα 24 τραγούδια που διακινούσε παράνομα ( σύνολο $220000). Υπάρχουν βέβαια τρόποι να είσαι πιο προσεχτικός και επιφυλακτικός, αλλά αξίζει να ρισκάρεις τόσα λεφτά/αποπομπή από πανεπιστήμιο για αυτό? Αρκετοί παίρνουν το αντίστοιχο ρίσκο όσον αφορά το parking ή το εισητήριο στα ΜΜΜ, αλλά είναι πολύ διαφορετικά τα μεγέθη. Άλλο να διαπραγματεύεσαι με τον 60χρονο εισπράκτορα για το ότι είσαι φοιτητής και ξέχασες το πάσο σου, και μαζί με το πάσο είχες και το μηνιαίο εισητήριο.... και άλλο να πληρώνεις μια ζωή για να κατεβάσεις την τελευταία μαλακία της Madonna.
Αυτό που θα με ενδιέφερε είναι να ακούσω την άποψη των καλλιτεχνών σχετικά με το θέμα. Και όταν λέω άποψη εννοώ μια συνολική εικόνα και όχι μεμονωμένες κορώνες πέρι δικαιωμάτων κτλ. Αυτό που είναι αναμφισβήτητο είναι ότι το P2P έχει βοηθήσει απίστευτα στη διάδοση της μουσικής. Καλλιτέχνες που θα ήταν παντελώς άγνωστοι μέχρι κάποια δισκογραφική αποφάσιζε να βγάλει χρήματα από αυτούς, έχουν την ευκαιρία να ακουστούν από όλο τον κόσμο, και αν πάμε και στο οικονομικό, να κάνουν συναυλίες με αξιοπρεπές κοινό πολύ πιο εύκολα, διαφημίσεις, κτλ κτλ. Φυσικά οι πωλήσεις πέφτουν. Αλλά αν τις συγκρίνουμε με αυτές που θα υπήρχαν σε περίπτωση που δεν είχε διαδοθεί η μουσική μέσω δικτύου ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα?? Αναπάντητο το ερώτημα.
Αυτά προς το παρόν, μιας και ένα project περιμένει να το ξεκινήσω...
Γιάννης

p.s.1 : Επειδή κάποιοι ρώτησαν, ναι, τα comments επιτρέπονται και ενθαρρύνονται :)
p.s.2 : Η πιο ασφαλής λύση στην οποία έχω καταλήξει (χωρίς να τη χρησιμοποιώ), είναι να γίνεται το downloading στην Ελλάδα ή σε κάποιο άλλο πειρατικό παράδεισο με καλύτερη ευρυζωνική υποδομή, και από εκεί και πέρα μεταφορά με FTP. Ξοδεύεις λίγα ηλεκτρόνια παραπάνω, αλλά πλέον ακούς την τελευταία μαλακία της Madonna με την ησυχία σου!

Lost Data....

Ξυπνάς ένα ωραίο πρωί, και με τη τσίμπλα στο μάτι - πηγαίνοντας προς την τουαλέτα - προσπαθείς να ανοίξεις ελαφρώς τα μάτια σου για να βάλεις ένα τραγούδι να παίζει. Και εκεί που περιμένεις να ακουστεί η εναρκτήρια νότα τη θέση της παίρνει αυτός ο απαίσιος ήχος που έχουν όλα τα λειτουργικά για να σου πουν ότι υπάρχει πρόβλημα. Τελειώνοντας με την κατάθεση ψυχής στην τουαλέτα, μισοεκνευρισμένος - μισονυσταγμένος - μισοπερίεργος επιμένεις για εκείνη τη νότα. Και τότε, μετά από λίγη προσπάθεια διαπιστώνεις ότι μία μαλακία που λέγεται partition table και βρίσκεται κάπου στο σκληρό σου αποφάσισε να σου χαλάσει την υπόλοιπη μέρα. Καλωσήρθατε στο recovery process!!! Υπάρχουν και χειρότερα βέβαια.. Προσπαθώντας να ανακτήσω τα δεδομένα μου το υπόλοιπο της Κυριακής, διάβασα σε ένα άρθρο ότι την ίδια μέρα που χάλασε το table μου κάποιοι έκλεψαν ένα σκληρό από τον Francis Ford Copolla που είχε μέσα 15 χρόνια δουλειάς, ένα καινούριο σενάριο κτλ κτλ...

Το αποτέλεσμα μετά από μία ολοήμερη μάχη με το σκληρό ήταν η ανάκτηση των περισσότερων δεδομένων ( να 'ναι καλά το easy recovery pro ) με το μειονέκτημα ότι πολλά από αυτά βρίσκονται αυτή τη στιγμή στη δομή DIR1, DIR2, DIR3 κτλ χώρις περισσότερες πληροφορίες για το περιεχόμενο τους... Απ' το ολότελα καλή κι η Παναγιώταινα όμως ( σκέψου πόσο χαρούμενος θα ήταν ο FFC αν είχε έστω αυτό!).

Τελευταίο και άσχετο : Στην Αμερική γκρεμίζεται το σενάριο του "τηλεφωνικού τσίπη" ο οποίος με αναπάντητες προσπαθεί να κάνει τους άλλους να τον παίρνουν τηλέφωνο. Η εξερχόμενη κλήση χρεώνεται όσο και η εισερχόμενη - κάτι αντίστοιχο ισχύει και στα sms.. Καταρέει ολόκληρη κοσμοθεωρία...

Γ.

Start Up!

Μόλις άκουσα μια ωραία ιστορία. Έστω δύο φίλοι Α και Β. Σκέφτονται διάφορες ιδέες οι οποίες μπορούν να λειτουργήσουν σαν βάση για να στηθεί μια εταιρία. Αφού το παιδεύουνε για λίγο καιρό καταλήγουνε κάπου. Μέχρι στιγμής όλα είναι καλά και λογικά. Στην Ελλάδα, θα πρέπει να βρεις κεφάλαιο, να πουλήσεις κανένα χωράφι, να πάρεις 15 δάνεια και πάει λέγοντας, και αν είσαι καλός, και τυχερός και μπλα μπλα μπλα δεν θα το μετανιώσεις. Εδώ πας σε ένα δρόμο λίγο πιο δίπλα ( ~5 λεπτά με το αμάξι από ότι κατάλαβα ), παρουσιάζεις την ιδέα σου σε διάφορους VC ( venture capitalists ), παρουσιάζεις κι ένα σχέδιο για την εταιρία, μέγεθος, έξοδα, έσοδα κτλ. και αν αρέσεις μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα έχεις $x.xxx.xxx ( έστω 3.000.000 ) δολλάρια. Τα οποία έχεις 3-5 χρόνια για να τα αυγατήσεις. Αν το κάνεις, καλώς. Αν δεν το κάνεις, δεν πας και φυλακή...
Φαντάζομαι ότι για όσους έχουν στοιχειώδη γνώση σε οικονομικά κτλ κτλ δεν είναι και κάτι ιδιαίτερο, αλλά για μένα που είμαι αδαής και έτυχε να γνωρίσω έναν εκ των Α-Β μου φάνηκε αρκετά καλό...

Τα νούμερα δεν είναι τυχαία. Α, και από τον ίδιο δρόμο ξεκίνησαν οι google, youtube, yahoo κτλ κτλ...
Αυτά! Μετά από 17 μέρες μόνο με δύο σεντόνια, το κρεββάτι μου εμπλουτίστηκε με πάπλωμα, καινούρια σεντόνια, και δύο μεγάλα μαξιλάρια!!! Προβλέπεται λιώσιμο!!!
Καληνύχτα!!
Γιάννης

Stanford & Academia ( No 1)

Φαντάζομαι ότι ένα από τα μεγάλα ερωτηματικά είναι το ακαδημαικό επίπεδο του Stanford. Μιας και σήμερα ξεκίνησαν τα μαθήματα, επιχειρώ να κάνω μία πρώτη (και πολύ αρχική- μη εμπεριστατωμένη) προσέγγιση πριν αρχίσουν τα homeworks και είμαι αρνητικά φορτισμένος. Φυσικά, τα προσδοκώμενα standards είναι πολύ υψηλά, ανάλογα με τα δίδακτρα (κυρίως), και τη φήμη του πανεπιστημίου. Θα έλεγα λοιπόν ότι μέχρι στιγμής τα πράγματα είναι κάπου στη μέση..

Το επίπεδο των καθηγητών φαίνεται αρκετά υψηλό. ´Οντας σε ένα πηγαδάκι ενός welcome session προχθές, εμφανίστηκε ένας τύπος γύρω στα 45, άνετος, άρχισε να μας μιλάει, μας ρωτούσε από που είμαστε, μας πρότεινε που να βγούμε να φάμε κτλ. Κάποια στιγμή μάλιστα κάποιος τον ρώτησε "What are you doing here?" και ο τύπος απάντησε "I am facultying". Όπως αποδείχτηκε μετά, ο τύπος είναι αυτός και έχει ιδρύσει τη Rambus η οποία κατασκευάζει τις γνωστές και πανάκριβες RDRAM. Επίσης σε ένα άλλο καλωσόρισμα εμφανίστηκε ένας τύπος ο οποίος ισχυρίστηκε ότι έχει φτιάξει την VMWare και μετά από λίγο ένας άλλος ο οποίος αντίστοιχα ισχυρίστηκε ότι έχει φτιάξει την DSL. Τέλος, μας υποδέχτηκε -ως πρύτανης- προχθές ο John Hennessy ο οποίος ανήκει στα ιερά τέρατα της αρχιτεκτονικής υπολογιστών.( Αν και κάποιος φίλος μου είπε ότι είναι λίγο ξερόλας και ενίοτε μπαρουφολόγος, παραμένει "ψαρωτικό" να είσαι σε ένα πηγαδάκι 7-8 ατόμων που όλοι τον ρωτάνε "what do you think about this", και όταν το this ήταν η εξέλιξη της apple να ξεκινάει την απάντηση λέγοντας "Steve is a great guy...").
Επίσης μου άρεσε το γεγονός ότι τα περισσότερα μαθήματα βιντεοσκοπούνται, επομένως μπορείς είτε να τα δεις real time από την τηλεόρασή στο δωμάτιο σου, είτε όποτε άλλοτε θέλεις από τον υπολογιστή σου, χωρίς να χρειάζεται να χάσεις τον πρωινό σου ύπνο και χουζούρεμα αν είναι πολύ νωρίς, έχεις ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ ( φυσικά επειδή διάβαζεις και όχι επειδή μπεκρόπινες ) και έξω βρέχει.
Στα αρνητικά τώρα, θα έλεγα ότι το κύριο είναι ότι είμαστε πάρα πολλοί. Οι πρωτοετείς μεταπτυχιακοί φοιτητές του Electrical Engineering ( χωρίς το Computer Science ) είναι 220!!Αυτό σημαίνει ότι οι καθηγητές αν και πολλοί δεν καίγονται άμεσα να σε βοηθήσουν, να δουλέψουν μαζί σου κτλ. Ο ανταγωνισμός είναι στα ύψη, και οι καθηγητές είναι αρκετά busy ( η αρνητική όψη του επιχειρηματικού νομίσματος ). Βέβαια φαντάζομαι ότι αφού καταφέρεις να μπεις σε μία ομάδα, υπάρχει πολύ καλή και τακτική επικοινωνία-συνεργασία, αλλά μέχρι τότε δεν ξέρω πώς ακριβώς δουλεύει. Για παράδειγμα θα περίμενα να έχει ένα δείπνο-γεύμα-κοκταιηλ-οτιδήποτε, όπου θα είναι όλοι οι νέοι φοιτητές και όλοι οι καθηγητές το οποίο όμως δεν έγινε. Απλά μας μάζεψαν μια μέρα στο τμήμα όπου ήταν ένας αντιπρόσωπος από κάθε εργαστήριο και έκανε μια παρουσίαση. ( ΟΚ, είχαν και ένα bbq μετά, αλλά ήταν από τις λίγες φορές που προτιμούσα αντί για μπριζόλες και κοψίδια να υπήρχαν κάποιοι καθηγητές δίπλα μου ).
Αυτά λοιπόν σαν μια αρχική πρώτη εκτίμηση του θέματος. Τα ουσιαστικά θα έρθουν σύντομα!
Γιάννης

No facebook!

Δεν έχεις facebook????? Αυτή είναι η μόδα. Όλοι το έχουν. Στην Ελλάδα νομίζω είναι πιο διαδεδομένο το hi-5, ή ίσως αυτό να έχουν μερικοί γνωστοί μου, αλλά φαντάζομαι ότι πάνω κάτω κάνουν τα ίδια πράγματα. Είπα να αντισταθώ για λίγο στο συγκεκριμένο είδος. Στις περισσότερες γνωριμίες των τελευταίων ημερών -οι οποίες είναι κάμποσες μιας και υπάρχουν συνέχεια welcome event κτλ- μέσα στις 50 πρώτες εκφράσεις που ανταλλάσω με κάποιον ( για να μην πω λέξεις και γίνω υπερβολικός ) είναι το "Do you have facebook?". Υπάρχουν μερικές φορές που για λόγους προσωπικής ισορροπίας ή λόξας κάνεις ( ή δεν κάνεις ) κάποια πράγματα τα οποία ακόμα και για σένα τον ίδιο μπορεί να μην έχουν κάποιο συγκεκριμένο υπόβαθρο, απλά προέκυψαν έτσι. Ήμουν για μικρό διάστημα σε μια μεγάλη εταιρία, και μέσα στις αρμοδιότητες της ομάδας ήταν να καθόμαστε ενίοτε αρκετά άτομα και να συζητάμε για πιθανές (δια)δικτυακές εφαρμογές οι οποίες θα μπορούσαν να "πιάσουν" και να αποφέρουν χρήματα. Άθλημα το οποίο αποδείχτηκε όχι και τόσο ευχάριστο μιας και δεν εκφράζομαι από σενάρια του τύπου "κάνω διακοπές από τον καναπέ μου" ή "είμαι στις διακοπές μου αλλά είναι μαζί μου και η θεία μου (από τον καναπέ της) που δεν μπόρεσε να έρθει επειδή μπλα μπλα μπλα". Εξακολουθώ λοιπόν να μην έχω facebook. Τουλάχιστον μέχρι να μου περάσει αυτή η λόξα..

Άγιος Φραγκίσκος ( Νο 1 )

Μόλις γύρισα από μία εξαντλητική μέρα στο San Francisco. Ζωντανή πόλη. Χώρις να έχει κάποιο συγκεκριμένο αξιοθέατο ( εκτός από την Golden Gate Bridge στην οποία θα πάω στην επόμενη επίσκεψη ), έχει μία πολύ ωραία, ζωντανή και χαρούμενη ατμόσφαιρα. Σε μερικά σοκάκια νομίζεις ότι σε λίγο θα γυριστεί ταινία. Στον ´Αγιο Φραγκίσκο λοιπόν σήμερα, είχα και την πρώτη μου κατάκτηση... με ένα θετικό και ένα αρνητικό. Το θετικό ήταν ότι ήταν μαύρου χρώματος, με πολύ καλό σώμα και αρκετά συμπαθητικό πρόσωπο. Το αρνητικό είναι ότι δεν ήταν γένους θηλυκού...
Όπως έλεγε και η επιγραφή ενός από τα ιστορικά - σύμφωνα με το Lonely Planet - μπαρ της περιοχής, "San Francisco is the perfect place because it is surrounder by reality."

Φτύστε με...

Είναι στιγμές που νιώθεις ότι η βλακεία σου και η γκαντεμιά σου είναι απύθμενη. Λοιπόν, είναι μία από αυτές τις στιγμές... Τις τελευταίες μέρες σκεφτόμουν τι θα κάνω το τελευταίο ΣΚ πριν αρχίσουν τα μαθήματα και φυσικά προσανατολιζόμουν στα δρώμενα στον Αγίο Φραγκίσκο... Έλα όμως που σήμερα έμαθα ότι έχει σε μία κοντινή πόλη (Monteray,~2 ώρες) ένα πασίγνωστο jazz festival... Και το κακό της υπόθεσης είναι ότι την Κυριακή, εμφανίζονται διαδοχικά οι Sonny Rollins και Dave Brubeck Quartet... Και ναι, τα εισητήρια έχουν εξαντληθεί.Μου αφιερώνω ολόψυχα το Take Five...
Γιάννης

Που πας ρε Καραμήτρο???

Σκάω που λέτε μύτη σε ένα μπαρ μέσα στο campus. Χαλαρός -με τον αέρα θα γνωρίσω 10 γκομενάκια στα επόμενα 5 λεπτά-, ακουμπάω ελαφρώς τον αγκώνα μου στο bar και έχω τον εξής διάλογο με τον barman:
- Hello, may i have a beer, please?
- Yes sir, what type of beer would you like?
- (βλέποντας βιαστικά τα βαρέλια): A Guinness please.
- OK sir. Could you show me your ID please?
- Hmmm, i don't have it with me actually.
- I am sorry, i cannot serve you without an ID.
Ο τύπος έφυγε χωρίς να πει τίποτα άλλο κι εγώ έμεινα να κοιτάω τις guinness σαν μ...ς..

ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ: Που πας ρε Καραμήτρο χωρίς ταυτότητα??

Γιάννης

Forest Gump

Κατάφερα λοιπόν να φτάσω στο San Francisco. Ή καλύτερα, κοντά στο SF μιας και ακόμα δεν αξιώθηκα να πάω - μάλλον θα το κάνω το ΣΚ. Μετά από ένα αγώνα με τις βαλίτσες μου κατάφερα να φτάσω στη στάση από όπου θα 'παιρνα το λεωφορείο. Και εκεί έγινε το σκηνικό στο οποίο ένιωσα ότι κάνω γύρισμα για το remake του Forest Gump.
Φτάνει το λεωφορείο.

- Γιάννης ( κουβαλώντας - σέρνοντας δύο μεγάλες βαλίτσες, τσάντα με laptop κτλ στην πλάτη, και σαξόφωνο κάπου μεταξύ χεριού και χερουλιού βαλίτσας ): Excuse me, is this bus going to Stanford?
- Μαύρος τεράστιος οδηγός ( > 2.00μ ) γνέφοντας μου να ανέβω, μασώντας τσίχλα και μιλώντας με τρελλή προφορά: Hey man, are you gonna stay a loooong time there?

Ο τύπος γενικά αποδείχτηκε θεός, μιλούσαμε κάμποση ώρα κατά τη διάρκεια της διαδρομής και μου κέρασε και το εισητήριο. ( όχι δεν μου την έπεσε ).
Η διαδρομή μέχρι το Stanford δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Αρκετοί εώς πάρα πολλοί μεξικάνοι, κάποια σχετική φτώχεια ( βέβαια φαντάζομαι ότι αυτοί που δεν έχουν οικονομικό πρόβλημα δεν θα χρησιμοποιούν λεωφορείο ) και ενίοτε μιζέρια. Δυστυχώς ακόμα δεν έχω πετύχει τις ξανθιές με τα ψεύτικα βυζιά που κάνουν roller στην παραλία φορώντας κοντό τζιν σορτσάκι και μαγιώ.
Και φτάνω λοιπόν στο Stanford. To όποιο όντως είναι φοβερό. Το campus είναι απίστευτο, αρκετά ψαρωτικό, τεράστιο και επιβλητικό. Θα ανεβάσω και κάποιες φώτο εν καιρώ - ακόμα δεν έχω βγάλει. Είναι από τα τουριστικά αξιοθέατα της περιοχής ( έρχονται αρκετά group τουριστών, το σάββατο έγιναν και τρεις γάμοι στην εκκλησία ). Επικρατεί μια σχετική νέκρα βέβαια ακόμα, μιας και τα μαθήματα αρχίζουν στις 24, αλλά φαίνεται ότι σιγά σιγά αρχίζει να μαζεύεται ο κόσμος. Μέχρι στιγμής βλέπω κυρίως Ινδούς και Κινέζους. Γνώρισα κι έναν Ινδό χθές ο οποίος είναι ΘΕΟΣ και μάλλον είναι το alter ego του Peter Sellers! Γενικά από γνωριμίες τίποτα μέχρι στιγμής αλλά από βδομάδα ξεκινά το orientation επομένως φαντάζομαι ότι θα στρώσουν τα πράγματα. Το σπίτι είναι μια χαρά και νομίζω ότι έκανα και την αγορά του αιώνα με 10$ από μία αποθήκη με μεταχειρισμένα και καινούρια πράγματα ( βλ. φώτο )

Περισσότερες λεπτομέρειες μετά το orientation week όπου θα υπάρχει και φωτογραφική υποστήριξη.
Γιάννης

Ατλάντα

Τώρα κατάλαβα αυτό που λένε ότι είναι όλα τεράστια... Και ιδίως τα αμάξια. Μια Mercedes 280 λοιπόν, θεωρείται μικρό αμάξι!!! Ο δρόμος βέβαια έχει 7 λωρίδες ανα κατεύθυνση αλλά αυτό είναι άσχετο. Η Ατλάντα όπως πληροφορήθηκα έχει τα εξής μεγαλύτερα-αξιοσημείωτα πράγματα:

• Έχει το πιο πολυσύχναστο αεροδρόμιο της Αμερικής ( επομένως πολύ πιθανόν και του κόσμου )
  
• Έχει το μεγαλύτερο aquarium του κόσμου
  
• Εδώ ιδρύθηκε το μέγιστό καταναλωτικό προιόν = Coca Cola
  
• Εδώ ξεκίνησε το CNN.
  

Κατά τα άλλα τα σπίτια είναι μέσα στο δάσος και στο πράσινο, αυλές κτλ κτλ. Ο κόσμος φαίνεται αρκετά ευχάριστος, διαθέσιμος να μιλήσει κτλ.

Πρώτη εντύπωση : Πολύ καλή!

Υ.Γ. Παραθέτω δύο φώτο.

• Η πρώτη είναι για να σας δείξω τον πιο ενδιαφέρον ζωντανό οργανισμό που έχω δει μέχρι τώρα. Δεν θυμάμαι το όνομα αλλά είναι κάτι μεταξύ ιππόκαμπου και φυλλωσιάς. Αν υπάρχει μετενσάρκωση αυτό θέλω να είμαι σε μια από τις επόμενες μου ζωές.
  
• Η δεύτερη είναι για wallpaper για τον υπολογιστή σας.
  

Γιάννης

Το Ταξίδι

Ξεκινάω λοιπόν την εξιστόρηση των γεγονότων από την αρχή. Στις 7 Σεπτέμβρη, μια μέρα πριν φύγω για Αμερική, και ενώ έπρεπε να κάνω ένα τελευταίο εμβόλιο πριν φύγω, διαπίστωσα ότι έχω πυρετό.... Το οποίο εκείνη τη στιγμή σήμαινε δύο πράγματα:

• Δε θα κάνω το εμβόλιο, το οποίο σημαίνει ότι είναι ζήτημα ημερών αν όχι ωρών να κολλήσω ηπατήτιδα-Α ( όσοι δεν έχετε μπολιαστεί αποφύγετέ με ), και
  
• Σύμφωνα με τη διάγνωση του γιατρού είναι ίωση με τα εξής χαρακτηριστικά:Διάρκεια 3 ημέρες, υψηλό πυρετό ( μέχρι 39 ) ΚΑΙ τη δεύτερη μέρα δια****ια...Να σημειώσω εδώ ότι η δεύτερη μέρα ξεκινούσε κατά τη διάρκεια της 12ωρης πτήσης..
  

Το δεύτερο τελικώς διαψεύσθηκε και έτσι δεν είχα ιδιαίτερη πνευματική διάυγεια ( καλά δεν νομίζω να πήγε πουθενά αλλού το μυαλό σας... ) στο ταξίδι.
Φτάνοντας λοιπόν στην Ατλάντα, ήρθα αντιμέτωπος με άπειρους μπάτσους. Οι οποίοι μοιάζουν σε εκπληκτικό βαθμό με όλους τους βλάκες λευκούς αμερικάνους αστυνομικούς που βλέπουμε στις ταινίες! Απίστευτη ομοιότητα λέμε - μου ήρθε να τους ζητήσω αυτόγραφο.

Στο επόμενο επεισόδιο θα περιγράψω τις εμπειρίες μου από Ατλάντα.

Γιάννης

Καλωσορίσατε...

Σκεφτόμουν εδώ και καιρό ότι πρέπει να ξεκινήσω κι εγώ να γράφω που και που σε ένα blog. Σήμερα, ακούγωντας διαδικτυακά στο ραδιόφωνο τα exit polls των εκλογών (μιας και το ΕΜΠ δεν φαίνεται ικανό να καλύψει τη ζήτηση για streaming )σε δημοφιλή γεγονότα, κατάλαβα πόσο μακρυά βρίσκομαι.. Μετά και από μία προτροπή λοιπόν, είπα να αποτυπώσω αυτή την απόσταση εδώ. Καλή ανάγνωση!