Filter Bubbles

Πολύ ενδιαφέρον ted-talk σχετικά με το customized web. Δύο παρατηρήσεις :

• To customization δεν είναι καθαρά προσωπικό. Για παράδειγμα, το γεγονός ότι πηγαίνω σε μια σελίδα με IP διεύθυνση από το Stanford με βάζει απευθείας σε μία κατηγορία με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά : φοιτητής/ακαδημαικός, πιθανόν entrepreneurial, international background. Αντίστοιχο profiling βάσει του ότι χρησιμοποιώ Linux, Mac, Windows κτλ. Οδηγεί αυτό σε ενίσχυση των στερεοτύπων? Όσο τα ερεθίσματα και η συμπεριφορά σου επηρεάζονται από αυτά ενός ευρύτερου συνόλου στο οποίο ανήκεις, τόσο το σύνολο γίνεται πιο συμπαγές και όμοιο. Φυσικά, κάτι αντίστοιχο γίνεται και στις παραδοσιακές πηγές πληροφόρησης, αλλά εκεί η επιλογή είναι πιο ξεκάθαρη και συνειδητή : "(δεν) βλέπω ελληνική τηλεόραση έχοντας υπόψιν μου άλφα βήτα γάμμα"
  
• Θα πρέπει να είμαστε υποψιασμένοι όταν πράγματα μας φαίνονται πασιφανή. Το διάφορα feeds και searches μπορούν να μετατραπούν σε προσωπικούς αυλικούς και κόλακες, κάνοντας οτιδήποτε διαφορετικό εξωπραγματικό, κι εμάς ισχυρογνώμονες και αποκομμένους από ένα σημαντικό κομμάτι της πραγματικότητας..

Για του λόγου το αληθές, εδώ είναι η πρώτη σελίδα της google ψάχνωντας για "BP" όντας συνδεδεμένος με το google account μου και από IP διεύθυνση του Stanford ( χρησιμοποιώ τη BP γιατί δεν είχα ακολουθήσει ιδιαίτερα το θέμα του κόλπου του Μεξικού, και ευελπιστώ ότι δεν έχω χτίσει "history" σε αυτό το κομμάτι).

Όπως βλέπετε τα αποτελέσματα εστιάζουν σε δουλειές (ναι, είμαι φοιτητής και ψάχνω για δουλειές), πληροφορίες για επενδυτές (το Stanford/SV έχει ισχυρό επενδυτικό profile), κτλ. Το γεγονός ότι δεν βλέπω κάποιο άρθρο που να κριτικάρει τη BP για τις περιβαλλοντολογικες της ανησυχίες με στεναχωρεί και προβληματίζει για τις διαδικτυάκες μου συνήθειες...

Γ.

Athens Job Fair

Μπράβο στα παιδιά που το οργάνωσαν!! Και εις ανώτερα!

http://www.job-fair.gr/
http://www.tovima.gr/society/article/?aid=405492

Γ.

Software-Based Cameras?

Τα τελευταία δύο χρόνια ξοδεύω αρκετό χρόνο και κόπο γύρω από μία τεχνολογία που αποκαλούμε Software-Defined Networking. Μου άρεσε πολύ όταν είδα ότι κάτι αντίστοιχο ίσως γίνεται και στον τομέα της φωτογραφίας, το οποίο ίσως να μας επιτρέψει να βγάζουμε πολύ καλύτερες και καλλιτεχνικές φωτογραφίες.

• Ο πόλεμος των MegaPixels τελείωσε. Οι περισσότερες μηχανές υποστηρίζουν μεγαλύτερες αναλύσεις από αυτές που στην ουσία χρειαζόμαστε. Το ενδιαφέρον αρχίζει να πηγαίνει σε άλλα χαρακτηριστικά, τα οποία θα είναι ένας συνδυασμός τεχνικών δυνατοτήτων και κατά πόσο ο average/expert χρήστης μπορεί να τα χρησιμοποιήσει.
• Ένα άλλο γεγονός που ίσως δείχνει ότι οι φωτογραφικές οδηγούνται προς το commoditization είναι ότι το iPhone4 έγινε η πιο δημοφιλής κάμερα στο flickr σε λιγότερο από ένα χρόνο!

Ενδιαφέρον είναι ότι οι υπολογιστικές δυνατότητες μιας μηχανής αυξάνουν με μεγαλύτερο ρυθμό από ότι χρειάζεται για την καταγραφή του περιεχομένου στα pixels, αφήνοντας χρόνο για περαιτέρω επεξεργασία online and real-time, χωρίς να απαιτούν post-processing σε εργαλεία τύπου photoshop, gimp, κτλ (computational photography). Δίνεται λοιπόν η ευκαιρία σε developers να κάνουν applications τα οποία θα παρέχουν αυτή τη δυνατότητα. Καλύτερο auto-focus, customized λήψεις, εφέ, αφαίρεση ενοχλητικών στοιχείων, κτλ. [1]. Τι θα χρειαστεί για να γίνει κάτι τέτοιο?

• Ένα ανοιχτό και standard interface για έλεγχο της κάμερας, φλας, διάφραγμα, ζοομ, κτλ. Standard έτσι ώστε μια εφαρμογή να μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε όλες τις κάμερες παρά σε ένα συγκεκριμένο μοντέλο. Οικονομία κλίμακας, και οι χρήστες θα μπορούν να μάθαίνουν ο ένας από τον άλλον. Ανοιχτό ώστε η φαντασία του κάθε developer/φωτογράφου/καλλιτέχνη να μπορεί να μεταφραστεί σε κάτι που μπορει να χρησιμοποιήσει ο καθένας στην κάμερα του.
• Ενσωμάτωση κάτι τέτοιου σε υπάρχουσες πλατφόρμες. Για smart-phones τύπου iPhone είναι πολύ εύκολο να υλοποιήσουν κάτι τέτοιο, μιας και έχουν την κάμερα, το OS + application framework, αλλά -ίσως το πιο σημαντικό- τους χρήστες και προγραμματιστές.
• Το ενδιαφέρον μεγάλων εταιριών -τύπου adobe- οι οποίες θα σπρώξουν σε αυτή την κατεύθυνση. Αρχικά ίσως να φαίνεται ότι κάτι παρόμοιο με το photoshop είναι ανταγωνιστικό και αντίθετο προς το συμφέρον τους, αλλά αν μπορούμε να τραβάμε καλύτερες φωτογραφίες και χρησιμοποιούμε περισσότερο τις μηχανές μας, σίγουρα θα λειτουργήσει προς όφελος τους.
• Πολύ ενδιαφέρον θα είναι η αντίδραση των παραδοσιακών κατασκευαστών, π.χ. Nikon, Canon. Όντας καθαρά hardware εταιρίες που συναναστρέφονται μόνο με τους αγοραστές, θα βρεθούν σε δυσχερή θέση μιας και θα πρέπει να αναπτύξουν ένα καινούριο οικοσύστημα και να μπορέσουν να τοποθετηθούν καταλλήλως σε αυτό. Είναι πολύ σημαντικό πάντως να μπουν στο παιχνίδι. Οι expert χρήστες χρειάζονται τα τεχνικά χαρακτηριστικά των high-end cameras, και σίγουρα θα έχουν σημαντικό ρόλο στο να προωθήσουν και να εδραιώσουν την τεχνολογία.

Ο Marc Levoy και το group του στο Stanford κάνουν τα πρώτα βήματα στο πώς θα είναι τα πράγματα σύντομα. Και αν δεν πιστεύετε το σύντομα ρίξτε μια ματιά στην FrankenCamera, ένα prototype για programmable cameras, και στο SynthCam, ένα application που κάνει το iPhone σας να μοιάζει με SLR!

Γ.

[1]Υποτίθεται ότι κάτι τέτοιο υποστηρίζεται από τα scenes features των μηχανών, τα οποία δεν νομίζω ότι χρησιμοποιούν περισσότεροι από 1% των χρηστών..

[2] Photo details : A picture taken by a Franken-arrangement with two flash units. The smaller 430EX flash was programmed using our FCam API to strobe repeatedly, and the larger 580EX was programmed to fire once at the end of the exposure. source : http://graphics.stanford.edu/projects/camera-2.0/

Earbits

Το earbits είναι online radio startup η οποία πουλάει airtime σε μικρές μπάντες. Δεν είμαι σίγουρος ακόμα αν συμφωνώ με το concept αλλά είχα καιρό να ακούσω κάτι "ενδιαφέρον" στο online music industry. Αν το concept υποστηρίζει και το να δίνουν airtime σε μπάντες ανάλογα με το πόσο "απήχηση" έχουν στους ακροατές, μάλλον θα μου αρέσει..

Γ.

Ωραία νέα

• Αλλοδαπός φυλακισμένος μαθητής κερδίζει σε διαγωνισμό της Μαθηματικής Εταιρίας (και παλαιότερη συνέντευξη του διευθυντή του σχολείου)
• Η Aster Data του Τάσου εξαγοράζεται για $263 εκατομμύρια

Γ.

Ίντερνετ Γιοκ!

Δημοφιλέστατο τις τελευταίες βδομάδες το "κλείσιμο" του Ίντερνετ σε αναβράζουσες χώρες της Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής. Φυσικό επόμενο αν λάβει κανείς υπόψιν ότι είναι το κύριο μέσο για την οργάνωση μαζικών διαδηλώσεων, short update, προβολή της κατάστασης στο εξωτερικό, υποστήριξης από άλλες χώρες κτλ. Είναι ενδιαφέρον ότι τα διάφορα social networks αποτελούν πλέον outsourced εργαλεία κοικωνικής υποδομής. Οι συγκεκριμένες περιπτώσεις είναι ιδιάζουσες από την άποψη ότι τα προβλήματα είναι εσωτερικά. Είμαι περίεργος να δω πώς αυτό θα εξελιχθεί σε άλλες περιπτώσειες, π.χ. όταν η Αμερική βρεθεί απέναντι σε ένα σκληρό δικτατορικό καθεστώς που πιέζει τους αθώους πολίτες του. Θα "υποχρεωθεί" το Facebook και το Twitter να σταματήσει να παρέχει υπηρεσίες στη συγκεκριμένη χώρα? Η πρόσφατη εμπειρία του wikileaks έδειξε ότι ο διαδικτυακός αποκλεισμός μπορεί να επιτευχθεί σχετικά γρήγορα χωρίς πολλές φανφάρες και διαβουλεύσεις.

Ακολουθούν μερικές τεχνικές που μπορεί να εφαρμόσει μια χώρα για να "κόψει" το Internet.

• Απόσυρση των BGP ανακοινώσεων : Πολύ απλή και αποτελεσματική μέθοδος. Στην περίπτωση της Αιγύπτου οι αρχές έπρεπε να συννενοηθούν με 4 ISPs, και πολύ πιθανόν να χρειαζόταν η συνεργασία μόνο 4 ατόμων για να εφαρμοσθεί. Όλη TCP κίνηση μπλοκάρεται λόγω του initial handshake, καθώς και οποιαδήποτε εισερχόμενη κίνηση ( > 90% στην ουσία). Δίνει τη δυνατότητα να παραμείνουν κάποια κομμάτια προσβάσιμα (π.χ. χρηματιστήριο). Παρόλα αυτά, εξερχόμενα udp πακέτα μπορούν να βρουν το δρόμο τους προς τον υπόλοιπο κόσμο. Επίσης η επικοινωνία μέσα στο Autonomous System ( π.χ. ISP) παραμένει λειτουργική. Υπάρχει επίσης το ρίσκο γειτονικοί ISPs να αγνοήσουν την απόσυρση των ανακοινώσεων.
• Μαύρες Τρύπες : Εδώ ο ISP στέλνει μια ανακοίνωση του τύπου "Μπορείτε να πάτε οπουδήποτε μέσα από μένα με μηδενικό κόστος". Στην ουσία γίνεται μια μαύρη τρύπα η οποία λαμβάνει όλη την διαδικτυακή κίνηση και η οποία δεν προωθείται πουθενά. Κάτι αντίστοιχο είχε γίνει το 2008 στο Πακιστάν, όπου ένα ανθρώπινο λάθος οδήγησε στο να μην είναι προσβάσιμο του youtube παγκοσμίως για 3 ώρες. Κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει εσωτερικά στο AS του κάθε ISP, όπως και σε BGP ανακοινώσεις (αυτές πρέπει να είναι πιο προσεχτικές ώστε να αναφέρονται μόνο σε αυγυπτιακά subnets).
• Block Third-Party BGP announcements : Αντίστοιχα με πριν, απλά εδώ απορρίπτεις αυτά που λένε οι γειτονικοί providers, και στην ουσία καθστάς τον εαυτό σου ανίκανο να προωθήσει κίνηση στον υπόλοιπο κόσμο.
• Stop DNS servers : To DNS μετατρέπει ονόματα αναγνωρίσιμα από ανθρώπους (π.χ. www.blogspot.com) σε διευθύνσεις IP (74.125.155.191) οι οποίες χρησιμοποιούνται για τη δρομολόγηση κίνησης στο δίκτυο. Η υλοποίηση είναι σχετικά απλή δεδομένης της ιεραρχικής δομής του. Μπορεί να το παρακάμψει κανείς γνωρίζοντας την εκάστοτε IP διεύθυνση. Δεδομένου ότι μεγάλος όγκος δραστηριότητας βρίσκεται σε λίγα sites (π.χ. facebook, twitter) η παράκαμψη είναι εφικτή. Κάποιος θα μπορούσε επίσης να χρησιμοποιήσει εξωτερικούς DNS servers (π.χ. OpenDNS), το οποίο θα περιέπλεκε περαιτέρω την αντιμετώπιση από τις αρχές με firewalls κτλ.
• Physically shutdown routers and links : Αποτελεσματικό και σίγουρο. Παρόλα αυτά απαιτεί σημαντικό συντονισμό, είναι αρκετά επίπονο να επαναφέρεις την κατάσταση, ενώ επίσης δεν επιτρέπει την επιλεκτική διατήρηση κομματιών του δικτύου. Δεν νομίζω να εφαρμόστηκε πουθενά.
• Firewalls : Κόψιμο συγκεκριμένων προορισμών, αντίστοιχο με αυτά που κάνει η Κίνα. Θέλει συντονισμό ενώ αν συνεργαστούν τα δύο άκρα μπορούν να παρακάμψουν τους περιορισμούς με IP hopping etc.

Κάποιοι άλλοι τρόποι για τους πολίτες ώστε να παρακάμψουν τους περιορισμούς:

• Δορυφορική σύνδεση
• Dial-up connection μέσω άλλων χωρών.

Γ.