O Randy Pausch είναι καθηγητής στο Carnegie Melon University. Πρόσφατα, βρέθηκε ότι πάσχει από καρκίνο στο πάγκρεας, και του μένουν 2-3 μήνες ζωής. Κάτω από αυτές τις συνθήκες έδωσε το last lecture στο CMU. Κρατάει γύρω στη 1:30 ώρα αλλά πραγματικά αξίζει τον κόπο. Μιλάει κυρίως για παιδικά όνειρα, δεν έχει να κάνει με ακαδημαικά θέματα, και δεν είναι ιδιαίτερα μελοδραματικό.
Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2007
Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2007
Πολλά και Διάφορα...
Οι τελευταίες μέρες καλύπτονται περιεκτικότατα με τα εξής :
Ξύπνησα, πήγα βιβλιοθήκη, πήγα μάθημα, έφαγα, βιβλιοθήκη, καφές έξω από βιβλιοθήκη, σπίτι, ύπνος και πάλι από την αρχή.
Παρόλα αυτά, προέκυψαν διάφορα πράγματα για να γράψω.
Σήμερα ήταν η πρώτη εξέταση ( midterm αντίστοιχη με τις δικές μας προόδους ) και θα 'θελα να σχολιάσω μερικά πράγματα πάνω σε αυτό ( όσοι με ξέρουν γνωρίζουν ότι δεν κάνω ποτέ δημόσιες προβλέψεις για το πώς τα πήγα και δεν σκέφτομαι να κάνω την έκπληξη σήμερα ).
Πρώτον, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα, από το να μην έχεις βγει το προηγούμενο ΣΚ, να ξέρεις ότι δε θα βγεις το επόμενο, να έχεις ένα βράδυ στο οποίο έχεις πει ότι δεν θα διαβάσεις, και να μη βρίσκεις ούτε ένα άτομο για να βγεις!! Όλοι όσοι ξέρω δίνουν εξετάσεις μία από τις επόμενες μέρες, και ο ένας που δεν, αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο αεροπλάνο και πετάει για Βοστώνη. Η κατάληξη, για να διασκεδάσω το σημερινό βράδυ ήταν το εξής. Μετά την εξέταση, αφού απέτυχαν και οι τελευταίες απέλπιδες προσπάθειες για έξοδο, πήγα σε μια ομιλία του Rudatsikira, ενός τύπου ο οποίος κατάφερε να φύγει από τη Ρουάντα το 1994 - τότε ήταν παιδί -, και τώρα ηγείται ενός Africa Global Partnership. Όσοι έχετε δει το Hotel Rwanda ή ξέρετε κάτι σχετικό με την περιοχή, ανήκει στη φυλή Τούτσι και η μισή του οικογένεια από ότι κατάλαβα ήταν θύμα των Χούτου. Επίσης, μιλώντας μετά με μία κοπέλα από τη Ρουάντα, μου είπε ότι τον ξενοδόχο τον βρίζουν όλοι, γιατί έχει πάρει όλη τη δόξα και το παίζει βεντέτα, ενώ επίσης είπε ότι η ταινία καλοπιάνει πολύ τα UN, περισσότερο από ότι πρέπει. Μου πρότεινε να δω το Sometime in April - ή κάπως έτσι - το οποίο είναι αρκετά πιο αντικειμενικό. Στη συνέχεια, πέρασα από ένα άλλο event, που έδειχνε ένα ντοκυμαντέρ σχετικά με κάτι καναδούς γιατρούς οι οποίοι είναι σε μία χώρα της οποίας δεν έμαθα ποτέ το όνομα -πήγα αργά- και στην οποία το AIDS είναι πιο συχνό από τη γρίπη. Μετά από αυτό το πήρα απόφαση και γύρισα σπίτι. Ετοιμάζω μία εξαίσια μακαρονάδα - ωωω, τι πρωτότυπο, και μέχρι να βράσει το νερό γράφω εδώ.
Δεύτερον, αποδεικνύεται περίτρανα ότι μετά από δύο χρόνια αποχής από τη διαδικασία διαβάσματος το οποίο σχετίζεται με εξετάσεις, η απόδοση κατά το διάβασμα πέφτει κατακόρυφα.
Τρίτον - και κυρίως θέμα του post, κάτι το οποίο είναι άξιο συζήτησης είναι το Honor Code που υπάρχει εδώ. Η ιστορία λέει ότι κάποιοι φοιτητές εδώ, πριν πολλά πολλά χρόνια πήραν έναν όρκο ότι δεν θα αντιγράφουνε, και θα κάνουν μόνοι τις ασκήσεις, και όταν χρησιμοποιούν λεγόμενα άλλων θα πρέπει να το αναφέρουν κτλ κτλ. Η πρώτη λογική αντίδραση οποιουδήποτε είχε την ευτυχία να περάσει από τα ελληνικά πανεπιστήμια και να βιώσει αυτή τη μαγεία του ομαδικού πνεύματος και της συνεργασίας, είναι "μα τι μαλάκες...".. Ας το ξεπεράσουμε αυτό λοιπόν και ας δούμε πώς δουλεύει σήμερα αυτός ο όρκος. Φυσικά το Stanford δεν έμεινε σε αυτή την καλοπροαίρετη διάθεση των φοιτητών, αλλά το θέσπισε σαν έναν από τους πιο ισχυρούς κανόνες λειτουργίας του πανεπιστημίου. Κατά την εγγραφή στο πανεπιστήμιο, υπογράφεις ότι αποδέχεσαι το Honor Code και θα λειτουργείς βάσει αυτού. Επίσης, στο γραπτό στις εξετάσεις, εκεί που γράφεις το όνομα σου ρίχνεις και μία τζίφρα στον όρκο των μαλακων που λέγαμε πριν. Τώρα το θέμα είναι, πώς εφαρμόζεται αυτό. Γιατί και στην Ελλάδα υποτίθεται δεν επιτρέπονται αντιγραφές. Το πιο σημαντικό, είναι ότι οι φοιτητές ΔΕΝ ΔΙΑΝΝΟΟΥΝΤΑΙ να καταπατήσουν τον όρκο. Βρέθηκα προχθές σε μια συζήτηση δύο τύπων οι οποίοι έχουν πάρει ένα κοινό μάθημα για το οποίο είχαν μια εργασία. ( Οι περισσότερες εργασίες είναι σε ομάδες 2-3 ατόμων, οι τύποι ήταν σε διαφορετικές ομάδες ).
(Ρωτάει λοιπόν ο ένας: )
- Βγάλατε κανένα συμπέρασμα με την 4α?? Την παλεύαμε δύο ώρες και δεν καταφέραμε τίποτα. Αναγκαστικά την πήραμε σαν δεδομένη, και βάσει αυτής κάναμε την 4β και 4γ.
(Ο άλλος τώρα, απαντάει συγκλονισμένος:)
- Σοβαρά, βγάλατε την β και γ? Εμείς βγάλαμε την α, αλλά δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα ακόμα για το πώς να κάνουμε τις άλλες δύο!!
( Η τρίτη ατάκα, η οποία ήταν κοινή, και η πιο συγκλονιστική από όλες θα έλεγα, συνοδευόμενη από μία συγκαταβατική κίνηση του κεφαλιού, ήταν : )
-Nice....
Ούτε που να διαννοηθούν να ρωτήσουν τι, πώς κτλ!!!! ΤΡΑΓΙΚΟ!!!! Με μια πολύ βιαστική προσέγγιση, μπορώ να το εξηγήσω με τρεις τρόπους :
α) πιστεύουν και νιώθουν τον όρκο... ( = υπάρχουν εξωγήινοι. Ή εμεις είμαστε, ή αυτοί, πάντως υπάρχουν ).
β) Χέζονται πάνω τους μήπως και τους κατηγορήσουν για παραβίαση του όρκου. Αρκετά πιθανό. Συζητώντας το θέμα με έναν παλιότερο, μου είπε ότι μία γνωστή του είχε κατηγορηθεί για αντιγραφή σε hw, χρήση από εργασία προηγούμενου έτους, μεταφέροντας ένα λάθος το οποίο προδίδει αντιγραφή και καλά. Η διαδικασία είναι ότι σου κάνουν φάκελο, περνάς από ειδική επιτροπή που σε ρωτάνε τι έκανες και γιατί, και οι επιπτώσεις ανάλογα με τη σοβαρότητα του αδικήματος κυμαίνονται από το να σε διώξουν από το πανεπιστήμιο, να σε κάνουν suspend για ένα τρίμηνο - που για τους ξένους λόγω visas κτλ είναι στην ουσία σαν να σε διώχνουν, κοινωνική εργασία για κάποιο διάστημα, ή το πιο ελαφρύ επίπληξη ( το οποίο όμως παραμένει αρκετά σοβαρό αφού ο φάκελος παραμένει και ίσως να επηρεάζει όταν θέλεις να βρεις advisor, συστατικές κτλ ).
γ) Ανταγωνισμός. Επίσης πολύ πιθανό δεδομένου ότι στις περισσότερες εξετάσεις είναι πρακτικά αδύνατο να γράψεις άριστα και η βαθμολογία γίνεται συγκριτικά, το x% παίρνει A+, και πάει λέγοντας.
Αυτό βέβαια που πρέπει να παραδεχτώ ότι μου άρεσε, είναι ότι κατά τη διάρκεια της εξέτασης, ο καθηγητές και οι βοηθοί μπήκαν στο αμφιθέατρο, είπαν τα τυπικά περί της διάρκειας κτλ, άφησαν ένα κουτί με σοκολατάκια για κέρασμα, μοίρασαν θέματα και βγήκαν έξω. Όποιος είχε απορία πήγαινε και τους ρωτούσε έξω. Μπήκε μόνο ένας βοηθός φοιτητής δύο φορές, για να γράψει ότι έμεινε 1 και μισή ώρα αντίστοιχα. ( Φαντάζομαι ότι εκπαιδεύουν τους φοιτητές τόσο καλά, που στην περίπτωση που κάποιος πάει να χρησιμοποιήσει αθέμιτα μέσα, όλοι οι άλλοι τον δίνουν στεγνά το ίδιο δευτερόλεπτο - βλέπε ανταγωνισμό ).
Τέταρτον, όσοι προσπαθήσουν να με συνδέσουν με τις φωτιές στην περιοχή της Καλιφόρνια, και ξέρω ότι υπάρχουν πολύ καλοθελητάδες που θα ισχυριστούν ότι είμαι γκαντέμης και άλλες ανυπόστατες ανακρίβειες, πρέπει να τονίσω ότι το San Diego είναι αρκετά μακρυά από εδώ ( > 700km) , ξεπερνώντας κατά πολύ οποιαδήποτε πιθανή εμβέλεια γκαντεμιάς.
Αυτά, τα μακαρόνια έβρασαν και πρέπει να επιμεληθώ τα της σάλτσας..
Γιάννης
Παρόλα αυτά, προέκυψαν διάφορα πράγματα για να γράψω.
Σήμερα ήταν η πρώτη εξέταση ( midterm αντίστοιχη με τις δικές μας προόδους ) και θα 'θελα να σχολιάσω μερικά πράγματα πάνω σε αυτό ( όσοι με ξέρουν γνωρίζουν ότι δεν κάνω ποτέ δημόσιες προβλέψεις για το πώς τα πήγα και δεν σκέφτομαι να κάνω την έκπληξη σήμερα ).
Πρώτον, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα, από το να μην έχεις βγει το προηγούμενο ΣΚ, να ξέρεις ότι δε θα βγεις το επόμενο, να έχεις ένα βράδυ στο οποίο έχεις πει ότι δεν θα διαβάσεις, και να μη βρίσκεις ούτε ένα άτομο για να βγεις!! Όλοι όσοι ξέρω δίνουν εξετάσεις μία από τις επόμενες μέρες, και ο ένας που δεν, αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο αεροπλάνο και πετάει για Βοστώνη. Η κατάληξη, για να διασκεδάσω το σημερινό βράδυ ήταν το εξής. Μετά την εξέταση, αφού απέτυχαν και οι τελευταίες απέλπιδες προσπάθειες για έξοδο, πήγα σε μια ομιλία του Rudatsikira, ενός τύπου ο οποίος κατάφερε να φύγει από τη Ρουάντα το 1994 - τότε ήταν παιδί -, και τώρα ηγείται ενός Africa Global Partnership. Όσοι έχετε δει το Hotel Rwanda ή ξέρετε κάτι σχετικό με την περιοχή, ανήκει στη φυλή Τούτσι και η μισή του οικογένεια από ότι κατάλαβα ήταν θύμα των Χούτου. Επίσης, μιλώντας μετά με μία κοπέλα από τη Ρουάντα, μου είπε ότι τον ξενοδόχο τον βρίζουν όλοι, γιατί έχει πάρει όλη τη δόξα και το παίζει βεντέτα, ενώ επίσης είπε ότι η ταινία καλοπιάνει πολύ τα UN, περισσότερο από ότι πρέπει. Μου πρότεινε να δω το Sometime in April - ή κάπως έτσι - το οποίο είναι αρκετά πιο αντικειμενικό. Στη συνέχεια, πέρασα από ένα άλλο event, που έδειχνε ένα ντοκυμαντέρ σχετικά με κάτι καναδούς γιατρούς οι οποίοι είναι σε μία χώρα της οποίας δεν έμαθα ποτέ το όνομα -πήγα αργά- και στην οποία το AIDS είναι πιο συχνό από τη γρίπη. Μετά από αυτό το πήρα απόφαση και γύρισα σπίτι. Ετοιμάζω μία εξαίσια μακαρονάδα - ωωω, τι πρωτότυπο, και μέχρι να βράσει το νερό γράφω εδώ.
Δεύτερον, αποδεικνύεται περίτρανα ότι μετά από δύο χρόνια αποχής από τη διαδικασία διαβάσματος το οποίο σχετίζεται με εξετάσεις, η απόδοση κατά το διάβασμα πέφτει κατακόρυφα.
Τρίτον - και κυρίως θέμα του post, κάτι το οποίο είναι άξιο συζήτησης είναι το Honor Code που υπάρχει εδώ. Η ιστορία λέει ότι κάποιοι φοιτητές εδώ, πριν πολλά πολλά χρόνια πήραν έναν όρκο ότι δεν θα αντιγράφουνε, και θα κάνουν μόνοι τις ασκήσεις, και όταν χρησιμοποιούν λεγόμενα άλλων θα πρέπει να το αναφέρουν κτλ κτλ. Η πρώτη λογική αντίδραση οποιουδήποτε είχε την ευτυχία να περάσει από τα ελληνικά πανεπιστήμια και να βιώσει αυτή τη μαγεία του ομαδικού πνεύματος και της συνεργασίας, είναι "μα τι μαλάκες...".. Ας το ξεπεράσουμε αυτό λοιπόν και ας δούμε πώς δουλεύει σήμερα αυτός ο όρκος. Φυσικά το Stanford δεν έμεινε σε αυτή την καλοπροαίρετη διάθεση των φοιτητών, αλλά το θέσπισε σαν έναν από τους πιο ισχυρούς κανόνες λειτουργίας του πανεπιστημίου. Κατά την εγγραφή στο πανεπιστήμιο, υπογράφεις ότι αποδέχεσαι το Honor Code και θα λειτουργείς βάσει αυτού. Επίσης, στο γραπτό στις εξετάσεις, εκεί που γράφεις το όνομα σου ρίχνεις και μία τζίφρα στον όρκο των μαλακων που λέγαμε πριν. Τώρα το θέμα είναι, πώς εφαρμόζεται αυτό. Γιατί και στην Ελλάδα υποτίθεται δεν επιτρέπονται αντιγραφές. Το πιο σημαντικό, είναι ότι οι φοιτητές ΔΕΝ ΔΙΑΝΝΟΟΥΝΤΑΙ να καταπατήσουν τον όρκο. Βρέθηκα προχθές σε μια συζήτηση δύο τύπων οι οποίοι έχουν πάρει ένα κοινό μάθημα για το οποίο είχαν μια εργασία. ( Οι περισσότερες εργασίες είναι σε ομάδες 2-3 ατόμων, οι τύποι ήταν σε διαφορετικές ομάδες ).
(Ρωτάει λοιπόν ο ένας: )
- Βγάλατε κανένα συμπέρασμα με την 4α?? Την παλεύαμε δύο ώρες και δεν καταφέραμε τίποτα. Αναγκαστικά την πήραμε σαν δεδομένη, και βάσει αυτής κάναμε την 4β και 4γ.
(Ο άλλος τώρα, απαντάει συγκλονισμένος:)
- Σοβαρά, βγάλατε την β και γ? Εμείς βγάλαμε την α, αλλά δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα ακόμα για το πώς να κάνουμε τις άλλες δύο!!
( Η τρίτη ατάκα, η οποία ήταν κοινή, και η πιο συγκλονιστική από όλες θα έλεγα, συνοδευόμενη από μία συγκαταβατική κίνηση του κεφαλιού, ήταν : )
-Nice....
Ούτε που να διαννοηθούν να ρωτήσουν τι, πώς κτλ!!!! ΤΡΑΓΙΚΟ!!!! Με μια πολύ βιαστική προσέγγιση, μπορώ να το εξηγήσω με τρεις τρόπους :
α) πιστεύουν και νιώθουν τον όρκο... ( = υπάρχουν εξωγήινοι. Ή εμεις είμαστε, ή αυτοί, πάντως υπάρχουν ).
β) Χέζονται πάνω τους μήπως και τους κατηγορήσουν για παραβίαση του όρκου. Αρκετά πιθανό. Συζητώντας το θέμα με έναν παλιότερο, μου είπε ότι μία γνωστή του είχε κατηγορηθεί για αντιγραφή σε hw, χρήση από εργασία προηγούμενου έτους, μεταφέροντας ένα λάθος το οποίο προδίδει αντιγραφή και καλά. Η διαδικασία είναι ότι σου κάνουν φάκελο, περνάς από ειδική επιτροπή που σε ρωτάνε τι έκανες και γιατί, και οι επιπτώσεις ανάλογα με τη σοβαρότητα του αδικήματος κυμαίνονται από το να σε διώξουν από το πανεπιστήμιο, να σε κάνουν suspend για ένα τρίμηνο - που για τους ξένους λόγω visas κτλ είναι στην ουσία σαν να σε διώχνουν, κοινωνική εργασία για κάποιο διάστημα, ή το πιο ελαφρύ επίπληξη ( το οποίο όμως παραμένει αρκετά σοβαρό αφού ο φάκελος παραμένει και ίσως να επηρεάζει όταν θέλεις να βρεις advisor, συστατικές κτλ ).
γ) Ανταγωνισμός. Επίσης πολύ πιθανό δεδομένου ότι στις περισσότερες εξετάσεις είναι πρακτικά αδύνατο να γράψεις άριστα και η βαθμολογία γίνεται συγκριτικά, το x% παίρνει A+, και πάει λέγοντας.
Αυτό βέβαια που πρέπει να παραδεχτώ ότι μου άρεσε, είναι ότι κατά τη διάρκεια της εξέτασης, ο καθηγητές και οι βοηθοί μπήκαν στο αμφιθέατρο, είπαν τα τυπικά περί της διάρκειας κτλ, άφησαν ένα κουτί με σοκολατάκια για κέρασμα, μοίρασαν θέματα και βγήκαν έξω. Όποιος είχε απορία πήγαινε και τους ρωτούσε έξω. Μπήκε μόνο ένας βοηθός φοιτητής δύο φορές, για να γράψει ότι έμεινε 1 και μισή ώρα αντίστοιχα. ( Φαντάζομαι ότι εκπαιδεύουν τους φοιτητές τόσο καλά, που στην περίπτωση που κάποιος πάει να χρησιμοποιήσει αθέμιτα μέσα, όλοι οι άλλοι τον δίνουν στεγνά το ίδιο δευτερόλεπτο - βλέπε ανταγωνισμό ).
Τέταρτον, όσοι προσπαθήσουν να με συνδέσουν με τις φωτιές στην περιοχή της Καλιφόρνια, και ξέρω ότι υπάρχουν πολύ καλοθελητάδες που θα ισχυριστούν ότι είμαι γκαντέμης και άλλες ανυπόστατες ανακρίβειες, πρέπει να τονίσω ότι το San Diego είναι αρκετά μακρυά από εδώ ( > 700km) , ξεπερνώντας κατά πολύ οποιαδήποτε πιθανή εμβέλεια γκαντεμιάς.
Αυτά, τα μακαρόνια έβρασαν και πρέπει να επιμεληθώ τα της σάλτσας..
Γιάννης
Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2007
Η Αιώνια Ερωμένη
Μετά από ενάμιση μήνα εδώ, με όλο το βάρος να πέφτει σε μαθήματα, διαλέξεις κτλ, σήμερα κατάφερα να συναντήσω ξανά τη μουσική. Αυτή τη φορά ντυμένη με τη φωνή της Dianne Reeves. Εκπληκτική φωνή. Συναίσθημα, πολύ έξυπνοι αυτοσχεδιασμοί, με φοβερή άνεση στις εναλαγγές από χαμηλές σε ψηλές νότες. Συνοδευόμενη από ένα τρίο επίσης εκπληκτικών μουσικών. Αποκορύφωμα το τραγούδι από το Goodnight and Good Luck που εξελίχθηκε σε μακρόσυρτη συζήτηση μπάσου-φωνής ( δεν έχω δει ακόμα την ταινία αλλά είναι στις άμεσες προτεραιότητες ).
Κάθε φορά που για οποιοδήποτε λόγο παραμελώ τη μουσική για κάποιο διάστημα, μου υπενθυμίζει με την πρώτη ευκαιρία πόσο σημαντική είναι για την όλη ψυχολογία μου. Λέγοντας παραμελώ δεν εννοώ ότι δεν ακούω ( κατα μέσο όρο είμαι με ακουστικά > 5 ώρες τη μέρα ), αλλά δεν δίνω την ευκαιρία στον εαυτό μου να πάρω όσα μπορώ από αυτήν. Και σήμερα ήταν μία από αυτές τις υπενθυμίσεις...
Δυστυχώς, τη συναυλία διαδέχεται διάβασμα γιατί αρχίζουν κάτι εξετάσεις από βδομάδα... Τουλάχιστον υπάρχει ακόμα μια γλυκιά αρμονία στα αυτιά.
Goodnight and Good Luck,
Γιάννης
Κάθε φορά που για οποιοδήποτε λόγο παραμελώ τη μουσική για κάποιο διάστημα, μου υπενθυμίζει με την πρώτη ευκαιρία πόσο σημαντική είναι για την όλη ψυχολογία μου. Λέγοντας παραμελώ δεν εννοώ ότι δεν ακούω ( κατα μέσο όρο είμαι με ακουστικά > 5 ώρες τη μέρα ), αλλά δεν δίνω την ευκαιρία στον εαυτό μου να πάρω όσα μπορώ από αυτήν. Και σήμερα ήταν μία από αυτές τις υπενθυμίσεις...
Δυστυχώς, τη συναυλία διαδέχεται διάβασμα γιατί αρχίζουν κάτι εξετάσεις από βδομάδα... Τουλάχιστον υπάρχει ακόμα μια γλυκιά αρμονία στα αυτιά.
Goodnight and Good Luck,
Γιάννης
Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2007
Rocky Horror...
Γνωρίζω προχθές τύπο από το Τέξας ο οποίος κάνει μεταπτυχιακό στο CS. Είναι λίγο περίεργη φυσιογνωμία, δείχνει μεγάλος ( >30) για το status του. Όπως έμαθα εκ των υστέρων είναι περίεργος γενικά, αφού εθεάθη να πηγαίνει τρέχοντας στη σχολή ξυπόλητος ( με τα παπούτσια δεμένα στην πλάτη του ), κάνει κάμψεις στο διάδρομο της πολυκατοικίας ( πάλι χωρίς παπούτσια) κτλ. Πιάνουμε μια άσχετη συζήτηση και μου λέει ότι είναι σε μια θεατρική ομάδα. Ο διάλογος έχει ως εξής...
- Και τι παραστάσεις ανεβάζετε?
- Βασικά, μόνο με μία ασχολούμαστε διαχρονικά...
- Ποια?
- Ξέρεις το Rocky Horror Picture Show??
Ο τύπος λοιπόν είναι σε ένα θίασο που τα τελευταία 10-15 χρόνια παίζει το συγκεκριμένο musical. Ισχυρίστηκε μάλιστα ότι περιοδεύουν ανα τακτά διαστήματα, ίσως ότι ήταν αυτοί που είχαν έρθει στην Ελλάδα πριν 2 χρόνια αλλά δεν μπόρεσα να το επιβεβαιώσω. Σε κάποια φάση του είπα ότι είχα ακούσει πως ο κόσμος πετάει κωλόχαρτα στη σκηνή.. Και ο τύπος με ένα τεράστιο χαμόγελο και ενθουσιασμό μου λέει :
ΝΑΙ ΝΑΙ!! ΕΓΩ ΑΥΤΟ ΚΑΝΩ!!ΜΟΙΡΑΖΩ ΤΑ ΚΩΛΟΧΑΡΤΑ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ!!!!!
Ήταν απίστευτο πόσο περήφανος έδειχνε. Αμέσως έβγαλε επαγγελματική κάρτα και μου έδωσε για να πάω να δω το έργο κτλ. Αναρωτιέμαι αν στο cv του βάζει κάτω από τo other activities : shit-paper distributer... Στην πρώτη ευκαιρία πάντως θα πάω. Τώρα που έχουμε και τα μέσα, θα πάρουμε διπλή προμήθεια.
Κατά τα άλλα μια χαρά. Είναι 5 το πρωί και την τελευταία 1 ώρα ασχολούμουν με μαρινάρισμα ~20kg μπριζολών, μιας και αύριο έχουμε το welcome bbq των Ελλήνων. Τώρα πώς την πάτησα, και ενώ είμαι στους καλεσμένους υποτίθεται - σαν πρωτοετής -, κατέληξα να αλατοπιπερώνω μπριζόλες βλέποντας την ανατολή, δεν το έχω καταλάβει...
Γιάννης
- Και τι παραστάσεις ανεβάζετε?
- Βασικά, μόνο με μία ασχολούμαστε διαχρονικά...
- Ποια?
- Ξέρεις το Rocky Horror Picture Show??
Ο τύπος λοιπόν είναι σε ένα θίασο που τα τελευταία 10-15 χρόνια παίζει το συγκεκριμένο musical. Ισχυρίστηκε μάλιστα ότι περιοδεύουν ανα τακτά διαστήματα, ίσως ότι ήταν αυτοί που είχαν έρθει στην Ελλάδα πριν 2 χρόνια αλλά δεν μπόρεσα να το επιβεβαιώσω. Σε κάποια φάση του είπα ότι είχα ακούσει πως ο κόσμος πετάει κωλόχαρτα στη σκηνή.. Και ο τύπος με ένα τεράστιο χαμόγελο και ενθουσιασμό μου λέει :
ΝΑΙ ΝΑΙ!! ΕΓΩ ΑΥΤΟ ΚΑΝΩ!!ΜΟΙΡΑΖΩ ΤΑ ΚΩΛΟΧΑΡΤΑ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ!!!!!
Ήταν απίστευτο πόσο περήφανος έδειχνε. Αμέσως έβγαλε επαγγελματική κάρτα και μου έδωσε για να πάω να δω το έργο κτλ. Αναρωτιέμαι αν στο cv του βάζει κάτω από τo other activities : shit-paper distributer... Στην πρώτη ευκαιρία πάντως θα πάω. Τώρα που έχουμε και τα μέσα, θα πάρουμε διπλή προμήθεια.
Κατά τα άλλα μια χαρά. Είναι 5 το πρωί και την τελευταία 1 ώρα ασχολούμουν με μαρινάρισμα ~20kg μπριζολών, μιας και αύριο έχουμε το welcome bbq των Ελλήνων. Τώρα πώς την πάτησα, και ενώ είμαι στους καλεσμένους υποτίθεται - σαν πρωτοετής -, κατέληξα να αλατοπιπερώνω μπριζόλες βλέποντας την ανατολή, δεν το έχω καταλάβει...
Γιάννης
Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2007
Ποιος φταίει για τον Χριστόδουλο...???
Συνήθως με παίρνει ο ύπνος βλέποντας/ακούγοντας μαγνητοσκοπημένα ειδήσεις από το MEGA. Τις τελευταίες τρεις μέρες λοιπόν αποκοιμάμαι προσπαθώντας να καταλάβω ποιος ευθύνεται για τα καρκινικά κύτταρα στα σώψυχα του Αρχιεπισκόπου. Δεν συγκαταλέγομαι σε αυτούς που συμφωνούν μαζί του σε ότι αφορά τις πράξεις του ώς προκαθήμενου της Εκκλησίας. Παρόλα αυτά, δεν αμφισβητώ σε καμία περίπτωση τη σημασία του αξιώματός του, καθώς και το γεγονός ότι κατέχει μια ιδιαίτερα συμβολική θέση. Είναι φυσιολογική επομένως η ευαισθητοποίηση και το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης.
Αυτό που δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να καταλάβω είναι όλο αυτό το κυνήγι ευθυνών και αυτούς που έχουν κάνει εκ των προτέρων τον μακαριότατο μακαρίτη. Τα τελευταία χρόνια, από εμπειρίες από τον ευρύτερο κοινωνικό περίγυρο, παραπάνω από τους μισούς ανθρώπους που έχουν εγκαταλείψει τα εγκόσμια, είχαν προσβληθεί από καρκίνο. Διαφόρων ηλικιών, οικονομικών δυνατοτήτων, κτλ. Ο αρχιεπίσκοπος λοιπόν είναι ένας άνθρωπος 68 χρονών, ο οποίος είχε την "τύχη" μεταξύ των "συναρρώστων" του, να παρακολουθείται από ένα επιτελείο γιατρών - κορυφαίων φαντάζομαι αφού είναι πανεπιστημιακοί, και να πάει σε ένα από τα κορυφαία κέντρα στον κόσμο για τη συγκεκριμένη ασθένεια. Τι παραπάνω χρειάζεται για να πούμε αυτό που οι περισσότεροι φαντάζομαι το ακούνε πριν εξαντλήσουν αυτά τα περιθώρια: "η επιστήμη έκανε ότι μπορούσε, πλέον είναι θέμα του Υψίστου, ή του ανθρώπου, ή της τύχης". Γιατί πρέπει κάποιος να φταίει? Όταν φεύγει ένα μικρό παιδί, λέμε ότι οι γιατροί έκαναν ότι μπορούσαν αλλά δεν υπήρχε δυνατότητα για κάτι παραπάνω. Και τώρα ο κάθε μαλάκας βγαίνει στην τηλεόραση και κρίνει έναν άνθρωπο ο οποίος θεωρείται αυθεντία εκεί που είναι. Και ο οποίος δεν μπόρεσε να κάνει μεταμόσχευση σε έναν 68χρονο άνθρωπο ο οποίος ήταν σε προχωρημένο στάδιο της ασθενείας.
Είναι τουλάχιστον προκλητικό για τους υπόλοιπους που προσπαθούν να βρουν κάποιο γιατρό, με φακελάκι ή χωρίς.
Γ.
Αυτό που δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να καταλάβω είναι όλο αυτό το κυνήγι ευθυνών και αυτούς που έχουν κάνει εκ των προτέρων τον μακαριότατο μακαρίτη. Τα τελευταία χρόνια, από εμπειρίες από τον ευρύτερο κοινωνικό περίγυρο, παραπάνω από τους μισούς ανθρώπους που έχουν εγκαταλείψει τα εγκόσμια, είχαν προσβληθεί από καρκίνο. Διαφόρων ηλικιών, οικονομικών δυνατοτήτων, κτλ. Ο αρχιεπίσκοπος λοιπόν είναι ένας άνθρωπος 68 χρονών, ο οποίος είχε την "τύχη" μεταξύ των "συναρρώστων" του, να παρακολουθείται από ένα επιτελείο γιατρών - κορυφαίων φαντάζομαι αφού είναι πανεπιστημιακοί, και να πάει σε ένα από τα κορυφαία κέντρα στον κόσμο για τη συγκεκριμένη ασθένεια. Τι παραπάνω χρειάζεται για να πούμε αυτό που οι περισσότεροι φαντάζομαι το ακούνε πριν εξαντλήσουν αυτά τα περιθώρια: "η επιστήμη έκανε ότι μπορούσε, πλέον είναι θέμα του Υψίστου, ή του ανθρώπου, ή της τύχης". Γιατί πρέπει κάποιος να φταίει? Όταν φεύγει ένα μικρό παιδί, λέμε ότι οι γιατροί έκαναν ότι μπορούσαν αλλά δεν υπήρχε δυνατότητα για κάτι παραπάνω. Και τώρα ο κάθε μαλάκας βγαίνει στην τηλεόραση και κρίνει έναν άνθρωπο ο οποίος θεωρείται αυθεντία εκεί που είναι. Και ο οποίος δεν μπόρεσε να κάνει μεταμόσχευση σε έναν 68χρονο άνθρωπο ο οποίος ήταν σε προχωρημένο στάδιο της ασθενείας.
Είναι τουλάχιστον προκλητικό για τους υπόλοιπους που προσπαθούν να βρουν κάποιο γιατρό, με φακελάκι ή χωρίς.
Γ.
Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2007
EE 380
Αν και δεν μου φαίνεται το πιο φυσιολογικό πράγμα, στο συγκεκριμένο post θα αναφερθώ σε ένα μάθημα / σεμινάριο το οποίο παρακολουθώ ( ΕΕ380 ). Το σεμινάριο γίνεται εδώ και κάμποσα χρόνια ( ~30 ) νομίζω, έρχονται άτομα από βιομηχανία και πανεπιστήμια και κάνουν μια παρουσίαση για κάτι που βρίσκεται σε μια ευρεία γκάμα θεμάτων τα οποία σχετίζονται με το διοργανωτή Computer Systems Laboratory. Πριν απορρίψετε τις επόμενες γραμμές χωρίς καν να τις διαβάσετε, σκεφτείτε ότι είναι 2.50 το βράδυ, νυστάζω, πεινάω και παρόλα αυτά βρίσκω κάποιο λόγο να τα γράψω γιατί πιστεύω ότι θα είναι ενδιαφέρον για κάποιους. Αν δεν είστε μηχανικός, υπολογιστάκιας κτλ. θα σας ξαναμιλήσω αν πάτε στην τελευταία παράγραφο κατευθείαν. Αν όχι, πάλι θα σας ξαναμιλήσω γιατί δεν μπορώ να καταλάβω αν το διαβάσατε ή όχι. Όπως και να έχει, η πιθανότητα να σας αρέσει αυξάνει εκθετικά όσο πλησιάζετε στην επιστημονική περιοχή.
Καταρχήν, δε θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί το σεμινάριο βιντεοσκοπείται και μπορείτε να τα δείτε ελεύθερα στο http://www.stanford.edu/class/ee380/ ( κάπου στα δεξιά έχει και ένα link για past colloquia που έχει ομιλίες από τα τελευταία χρόνια ). Συνιστώ ανεπιφύλακτα να μπείτε και να ρίξετε μια ματιά στα θέματα. Σίγουρα θα βρείτε κάτι που σας ενδιαφέρει, και κυρίως ασχολούνται με πράγματα τα οποία θεωρούν ότι θα επηρεάσουν τις εξελίξεις στο μέλλον. Ο λόγος που τα γράφω είναι το θέμα που είδα την τελευταία βδομάδα και με το οποίο ενθουσιάστηκα και πιστεύω ότι το ίδιο θα πάθετε όσοι έχετε κάνει κάτι σχετικό με αρχιτεκτονική υπολογιστών, ψηφιακά κυκλώματα, μικροεπεξεργαστές, προγραμματισμό κτλ.
Ήταν ένας τύπος που τελειώνει διδακτορικό στο ΜΙΤ και δουλεύει σε microfluidics, τα οποία είναι βιολογικά chip στα οποία προσπαθούν να εφαρμόσουν digital design approach. Αντί για τρανζίστορ έχεις βαλβίδες, mixer ουσιών κτλ. Έχουν φτιάξει γλώσσα προγραμματισμού, με λογική
fluid yellow;
fluid blue;
mix(yellow,blue);
( το κορυφαίο σημείο της παρουσίασης είναι όταν ο τύπος λέει ότι ένα από τα προβλήματα είναι ότι τα bug είναι πιο δύσκολα από ότι αυτά που αντιμετωπίζει ένας συμβατικός προγραμματιστής, μιας και πιθανό αποτέλεσμα είναι να σκάσει ένα σωληνάκι και να πασαλειφτείς με μια κίτρινη μαλακία :))
Το πρώτο που πήγα ήταν κάτι σχετικό με παραλληλισμό ( ήταν ένας διευθυντής της google ) αλλά είναι σαφώς πιο περιορισμένο, και αύριο έχει κάτι σχετικό με την επίδραση και το μέλλον της open-source κοινότητας. Αυτά σχετικά με το μάθημα. Τσεκάρετέ το!!
Τελευταίο και άσχετο : Συνεχίζοντας το θέμα που είχα ανοίξει σε προηγούμενο post σχετικά με τον τηλεφωνικό τσίπη και το γκρέμισμα της σχετικής κοσμοθεωρίας ( κάνε αναπάντητη να σε πάρει ο άλλος ), έχω να δηλώσω ότι δυστυχώς τα πράγματα είναι αρκετά χειρότερα και οι Αμερικάνοι πολύ πιο τραγικοί.... Έλεος πια! Χρεώνουν την αναπάντητη!!!!! Πώς θα γαλουχηθεί μια παρέα που πρωτομπαίνει στον κόσμο της κινητής τηλεφωνίας, αν δεν δημιουργήσει μια καινούρια εκδοχή σημάτων ΜΟΡΣ με αναπάντητες, η οποία θα της επιτρέπει να συναντηθεί σε συγκεκριμένο καφέ, συγκεκριμένη ώρα, και με συγκεκριμένο ενδυματολογικό κώδικα.... Πάει.. χάλασε ο κόσμος...
Καληνύχτα,
Γιάννης
Καταρχήν, δε θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί το σεμινάριο βιντεοσκοπείται και μπορείτε να τα δείτε ελεύθερα στο http://www.stanford.edu/class/ee380/ ( κάπου στα δεξιά έχει και ένα link για past colloquia που έχει ομιλίες από τα τελευταία χρόνια ). Συνιστώ ανεπιφύλακτα να μπείτε και να ρίξετε μια ματιά στα θέματα. Σίγουρα θα βρείτε κάτι που σας ενδιαφέρει, και κυρίως ασχολούνται με πράγματα τα οποία θεωρούν ότι θα επηρεάσουν τις εξελίξεις στο μέλλον. Ο λόγος που τα γράφω είναι το θέμα που είδα την τελευταία βδομάδα και με το οποίο ενθουσιάστηκα και πιστεύω ότι το ίδιο θα πάθετε όσοι έχετε κάνει κάτι σχετικό με αρχιτεκτονική υπολογιστών, ψηφιακά κυκλώματα, μικροεπεξεργαστές, προγραμματισμό κτλ.
Ήταν ένας τύπος που τελειώνει διδακτορικό στο ΜΙΤ και δουλεύει σε microfluidics, τα οποία είναι βιολογικά chip στα οποία προσπαθούν να εφαρμόσουν digital design approach. Αντί για τρανζίστορ έχεις βαλβίδες, mixer ουσιών κτλ. Έχουν φτιάξει γλώσσα προγραμματισμού, με λογική
fluid yellow;
fluid blue;
mix(yellow,blue);
( το κορυφαίο σημείο της παρουσίασης είναι όταν ο τύπος λέει ότι ένα από τα προβλήματα είναι ότι τα bug είναι πιο δύσκολα από ότι αυτά που αντιμετωπίζει ένας συμβατικός προγραμματιστής, μιας και πιθανό αποτέλεσμα είναι να σκάσει ένα σωληνάκι και να πασαλειφτείς με μια κίτρινη μαλακία :))
Το πρώτο που πήγα ήταν κάτι σχετικό με παραλληλισμό ( ήταν ένας διευθυντής της google ) αλλά είναι σαφώς πιο περιορισμένο, και αύριο έχει κάτι σχετικό με την επίδραση και το μέλλον της open-source κοινότητας. Αυτά σχετικά με το μάθημα. Τσεκάρετέ το!!
Τελευταίο και άσχετο : Συνεχίζοντας το θέμα που είχα ανοίξει σε προηγούμενο post σχετικά με τον τηλεφωνικό τσίπη και το γκρέμισμα της σχετικής κοσμοθεωρίας ( κάνε αναπάντητη να σε πάρει ο άλλος ), έχω να δηλώσω ότι δυστυχώς τα πράγματα είναι αρκετά χειρότερα και οι Αμερικάνοι πολύ πιο τραγικοί.... Έλεος πια! Χρεώνουν την αναπάντητη!!!!! Πώς θα γαλουχηθεί μια παρέα που πρωτομπαίνει στον κόσμο της κινητής τηλεφωνίας, αν δεν δημιουργήσει μια καινούρια εκδοχή σημάτων ΜΟΡΣ με αναπάντητες, η οποία θα της επιτρέπει να συναντηθεί σε συγκεκριμένο καφέ, συγκεκριμένη ώρα, και με συγκεκριμένο ενδυματολογικό κώδικα.... Πάει.. χάλασε ο κόσμος...
Καληνύχτα,
Γιάννης
Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2007
Ανοίξαμε και Σας Περιμένουμε!!
Μετά από κάμποσο καιρό αξιώθηκα να βγάλω φωτογραφίες από το campus. Παραθέτω λοιπόν μερικές από αυτές δείχνοντας
- γενικά το campus
- εξωτερική εικόνα του σπιτιού που μένω
- και τελευταίο και καλύτερο τον επονομαζόμενο Βουκεφάλα!
Όσοι πιστοί προσέλθετε!
Γιάννης
- γενικά το campus
- εξωτερική εικόνα του σπιτιού που μένω
- και τελευταίο και καλύτερο τον επονομαζόμενο Βουκεφάλα!
Όσοι πιστοί προσέλθετε!
Γιάννης
Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2007
Διαδικτυακοί Πειρατές
Άκουσα πρόσφατα ότι ανταλάσσονται μέσω internet multimedia αρχεία, παραβιάζοντας πνευματικά δικαιώματα κτλ κτλ. Αν και δεν γνωρίζω πώς δουλεύει ακριβώς αυτή η τεχνολογία, φαντάζομαι πως είναι αρκετά ελκυστική, δεδομένου ότι εγώ για να έχω τους δίσκους που έχω στο σκληρό μου, δούλευα σε όλη την προηγούμενη μου ζωή για να τους αγοράσω, να νοικιάσω ένα μικρό δυαράκι για να τους αποθηκεύσω, και να έχω ένα part-time υπάλληλο ο οποίος θα τα ταξινομεί και συμπιέζει-κωδικοποιεί για να μπορώ να τα ακούω και τώρα που είμαι μακρυά από αυτό το δυαράκι.
Αν νιώθετε ότι είστε εθισμένοι σε αυτή τη συνήθεια, σκεφτείτε το καλά πριν έρθετε προς τη δυτική μεριά του Ατλαντικού. Τα πανεπιστήμια ξεκαθαρίζουν το γεγονός ότι σε περίπτωση που κάποια δισκογραφική-κινηματογραφική κτλ κτλ εταιρία υποπτευθεί και ζητήσει στοιχεία για το IP σου, θα δώσει το όνομα και όλα τα λοιπά χαρακτηριστικά χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό. Από ότι φαίνεται κάτι παρόμοιο ισχύει και στη σχέση πελάτη ιδιώτη - εταιρίας παροχής υπηρεσιών, όπως δείχνει και το πρόσφατο παράδειγμα της Τζ. Τόμας, η οποία θα πρέπει να δώσει 9250$ για κάθε ένα από τα 24 τραγούδια που διακινούσε παράνομα ( σύνολο $220000). Υπάρχουν βέβαια τρόποι να είσαι πιο προσεχτικός και επιφυλακτικός, αλλά αξίζει να ρισκάρεις τόσα λεφτά/αποπομπή από πανεπιστήμιο για αυτό? Αρκετοί παίρνουν το αντίστοιχο ρίσκο όσον αφορά το parking ή το εισητήριο στα ΜΜΜ, αλλά είναι πολύ διαφορετικά τα μεγέθη. Άλλο να διαπραγματεύεσαι με τον 60χρονο εισπράκτορα για το ότι είσαι φοιτητής και ξέχασες το πάσο σου, και μαζί με το πάσο είχες και το μηνιαίο εισητήριο.... και άλλο να πληρώνεις μια ζωή για να κατεβάσεις την τελευταία μαλακία της Madonna.
Αυτό που θα με ενδιέφερε είναι να ακούσω την άποψη των καλλιτεχνών σχετικά με το θέμα. Και όταν λέω άποψη εννοώ μια συνολική εικόνα και όχι μεμονωμένες κορώνες πέρι δικαιωμάτων κτλ. Αυτό που είναι αναμφισβήτητο είναι ότι το P2P έχει βοηθήσει απίστευτα στη διάδοση της μουσικής. Καλλιτέχνες που θα ήταν παντελώς άγνωστοι μέχρι κάποια δισκογραφική αποφάσιζε να βγάλει χρήματα από αυτούς, έχουν την ευκαιρία να ακουστούν από όλο τον κόσμο, και αν πάμε και στο οικονομικό, να κάνουν συναυλίες με αξιοπρεπές κοινό πολύ πιο εύκολα, διαφημίσεις, κτλ κτλ. Φυσικά οι πωλήσεις πέφτουν. Αλλά αν τις συγκρίνουμε με αυτές που θα υπήρχαν σε περίπτωση που δεν είχε διαδοθεί η μουσική μέσω δικτύου ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα?? Αναπάντητο το ερώτημα.
Αυτά προς το παρόν, μιας και ένα project περιμένει να το ξεκινήσω...
Γιάννης
p.s.1 : Επειδή κάποιοι ρώτησαν, ναι, τα comments επιτρέπονται και ενθαρρύνονται :)
p.s.2 : Η πιο ασφαλής λύση στην οποία έχω καταλήξει (χωρίς να τη χρησιμοποιώ), είναι να γίνεται το downloading στην Ελλάδα ή σε κάποιο άλλο πειρατικό παράδεισο με καλύτερη ευρυζωνική υποδομή, και από εκεί και πέρα μεταφορά με FTP. Ξοδεύεις λίγα ηλεκτρόνια παραπάνω, αλλά πλέον ακούς την τελευταία μαλακία της Madonna με την ησυχία σου!
Αν νιώθετε ότι είστε εθισμένοι σε αυτή τη συνήθεια, σκεφτείτε το καλά πριν έρθετε προς τη δυτική μεριά του Ατλαντικού. Τα πανεπιστήμια ξεκαθαρίζουν το γεγονός ότι σε περίπτωση που κάποια δισκογραφική-κινηματογραφική κτλ κτλ εταιρία υποπτευθεί και ζητήσει στοιχεία για το IP σου, θα δώσει το όνομα και όλα τα λοιπά χαρακτηριστικά χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό. Από ότι φαίνεται κάτι παρόμοιο ισχύει και στη σχέση πελάτη ιδιώτη - εταιρίας παροχής υπηρεσιών, όπως δείχνει και το πρόσφατο παράδειγμα της Τζ. Τόμας, η οποία θα πρέπει να δώσει 9250$ για κάθε ένα από τα 24 τραγούδια που διακινούσε παράνομα ( σύνολο $220000). Υπάρχουν βέβαια τρόποι να είσαι πιο προσεχτικός και επιφυλακτικός, αλλά αξίζει να ρισκάρεις τόσα λεφτά/αποπομπή από πανεπιστήμιο για αυτό? Αρκετοί παίρνουν το αντίστοιχο ρίσκο όσον αφορά το parking ή το εισητήριο στα ΜΜΜ, αλλά είναι πολύ διαφορετικά τα μεγέθη. Άλλο να διαπραγματεύεσαι με τον 60χρονο εισπράκτορα για το ότι είσαι φοιτητής και ξέχασες το πάσο σου, και μαζί με το πάσο είχες και το μηνιαίο εισητήριο.... και άλλο να πληρώνεις μια ζωή για να κατεβάσεις την τελευταία μαλακία της Madonna.
Αυτό που θα με ενδιέφερε είναι να ακούσω την άποψη των καλλιτεχνών σχετικά με το θέμα. Και όταν λέω άποψη εννοώ μια συνολική εικόνα και όχι μεμονωμένες κορώνες πέρι δικαιωμάτων κτλ. Αυτό που είναι αναμφισβήτητο είναι ότι το P2P έχει βοηθήσει απίστευτα στη διάδοση της μουσικής. Καλλιτέχνες που θα ήταν παντελώς άγνωστοι μέχρι κάποια δισκογραφική αποφάσιζε να βγάλει χρήματα από αυτούς, έχουν την ευκαιρία να ακουστούν από όλο τον κόσμο, και αν πάμε και στο οικονομικό, να κάνουν συναυλίες με αξιοπρεπές κοινό πολύ πιο εύκολα, διαφημίσεις, κτλ κτλ. Φυσικά οι πωλήσεις πέφτουν. Αλλά αν τις συγκρίνουμε με αυτές που θα υπήρχαν σε περίπτωση που δεν είχε διαδοθεί η μουσική μέσω δικτύου ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα?? Αναπάντητο το ερώτημα.
Αυτά προς το παρόν, μιας και ένα project περιμένει να το ξεκινήσω...
Γιάννης
p.s.1 : Επειδή κάποιοι ρώτησαν, ναι, τα comments επιτρέπονται και ενθαρρύνονται :)
p.s.2 : Η πιο ασφαλής λύση στην οποία έχω καταλήξει (χωρίς να τη χρησιμοποιώ), είναι να γίνεται το downloading στην Ελλάδα ή σε κάποιο άλλο πειρατικό παράδεισο με καλύτερη ευρυζωνική υποδομή, και από εκεί και πέρα μεταφορά με FTP. Ξοδεύεις λίγα ηλεκτρόνια παραπάνω, αλλά πλέον ακούς την τελευταία μαλακία της Madonna με την ησυχία σου!
Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2007
Lost Data....
Ξυπνάς ένα ωραίο πρωί, και με τη τσίμπλα στο μάτι - πηγαίνοντας προς την τουαλέτα - προσπαθείς να ανοίξεις ελαφρώς τα μάτια σου για να βάλεις ένα τραγούδι να παίζει. Και εκεί που περιμένεις να ακουστεί η εναρκτήρια νότα τη θέση της παίρνει αυτός ο απαίσιος ήχος που έχουν όλα τα λειτουργικά για να σου πουν ότι υπάρχει πρόβλημα. Τελειώνοντας με την κατάθεση ψυχής στην τουαλέτα, μισοεκνευρισμένος - μισονυσταγμένος - μισοπερίεργος επιμένεις για εκείνη τη νότα. Και τότε, μετά από λίγη προσπάθεια διαπιστώνεις ότι μία μαλακία που λέγεται partition table και βρίσκεται κάπου στο σκληρό σου αποφάσισε να σου χαλάσει την υπόλοιπη μέρα. Καλωσήρθατε στο recovery process!!! Υπάρχουν και χειρότερα βέβαια.. Προσπαθώντας να ανακτήσω τα δεδομένα μου το υπόλοιπο της Κυριακής, διάβασα σε ένα άρθρο ότι την ίδια μέρα που χάλασε το table μου κάποιοι έκλεψαν ένα σκληρό από τον Francis Ford Copolla που είχε μέσα 15 χρόνια δουλειάς, ένα καινούριο σενάριο κτλ κτλ...
Το αποτέλεσμα μετά από μία ολοήμερη μάχη με το σκληρό ήταν η ανάκτηση των περισσότερων δεδομένων ( να 'ναι καλά το easy recovery pro ) με το μειονέκτημα ότι πολλά από αυτά βρίσκονται αυτή τη στιγμή στη δομή DIR1, DIR2, DIR3 κτλ χώρις περισσότερες πληροφορίες για το περιεχόμενο τους... Απ' το ολότελα καλή κι η Παναγιώταινα όμως ( σκέψου πόσο χαρούμενος θα ήταν ο FFC αν είχε έστω αυτό!).
Τελευταίο και άσχετο : Στην Αμερική γκρεμίζεται το σενάριο του "τηλεφωνικού τσίπη" ο οποίος με αναπάντητες προσπαθεί να κάνει τους άλλους να τον παίρνουν τηλέφωνο. Η εξερχόμενη κλήση χρεώνεται όσο και η εισερχόμενη - κάτι αντίστοιχο ισχύει και στα sms.. Καταρέει ολόκληρη κοσμοθεωρία...
Γ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)