Σάββατο 12 Ιουνίου 2010

Περιμένοντας τον κοντό...

(...όπου στην προκειμένη περίπτωση ο κοντός είναι ο τύπος που έχει το συνεργείο της γειτονιάς, και τον οποιόν περιμένω να ανοίξει...)

Για όσους γνωρίζουν παραλειπόμενα, άλλη μια lost&found εμπειρία...

Δευτέρα απόγευμα, έχει αρχίζει να καλοκαιριάζει [1], και παλεύω στα γρασίδια να διαβάσω για το τελευταίο final της Τρίτης. Γυρίζοντας στο σπίτι περί τις 11 το βράδυ, συνηδειτοποιώ ότι δεν βρίσκω τα κλειδιά μου. Αφού βρίσκω τα δεύτερα κλειδιά του σπιτιού συνεχίζω το βράδυ χωρίς να το πολυσκέφτομαι. Έρχεται η Τρίτη και ξοδεύω όλη τη μέρα διαβάζοντας για την εξέταση (7-10 το βράδυ). Κατά τη διάρκεια της ημέρας ο Π. ψάχνει για τα κλειδιά σε διάφορα πιθανά μέρη, χωρίς κάποιο αποτέλεσμα. Πηγαίνοντας για το final περνάω και από τα γρασίδια της Δευτέρας, μήπως και... Πάλι τίποτα. Φτάνει 10 το βράδυ λοιπόν. Το σύνηθες συναίσθημα μετά το πέρας εξετάσεων είναι εδώ, και με ωθεί στο να αναζητήσω παρέα για να πάω για μία μπύρα. Αλλά...λογαριάζω χωρίς τον ξενοδόχο. Τα κλειδιά είναι άφαντα, και χωρίς κλειδιά δεν υπάρχει πρόσβαση στο αμάξι, και χωρίς αμάξι δεν υπάρχει μπύρα. Εκεί λοιπόν κάνω μία ανάλυση του θέματος των κλειδιών :

250$ χρέωση για χάσιμο κλειδιών σπιτιού, $20 χρεώση για κλειδί γραφείου, και $? για το αυτοκίνητο.. Η σκέψη και μόνο με τρομάζει έχοντας διάφορες εμπειρίες με συνεργεία κτλ στο μαγευτικό Αμέρικα.

Πέφτω λοιπόν για ύπνο. Τετάρτη πρωί πρωί, ακολουθώ βήμα προς βήμα τη διαδρομή της Δευτέρας. Τίποτα. Πάω προς το γραφείο, ξέροντας ότι δεν μου έχουν μείνει πολλές επιλογές πριν το πάρω απόφαση. Στέλνω e-mail σε όλα τα lost&found γραφεία του πανεπιστημίου. Και ξαφνικά, έρχεται η απάντηση από το transportation office "Please call us at ...". Παίρνω, και μετά από σύντομη περιγραφή των κλειδιών μου λένε να πάω να πάρω τα κλειδιά μου που είχα αφήσει στο λεωφορείο.

Κερασάκι στην τούρτα 1:
Το φοβερό της υπόθεσης είναι ότι εκεί με λίγη τύχη διαπιστώνω πως μαζί με τα κλειδιά στο λεωφορείο είχα αφήσει και ένα Droyd που έχω πάρει από το πανεπιστήμιο για ένα προτζεκτ που δουλεύω...

Κερασάκι στην τούρτα 2:
Χαρούμενος και ανακουφισμένος πηγαίνω προς το καφέ του ντιπαρτμεντ να πάρω ένα εσπρέσσο πριν ανέβω στο γραφείο. Όπως περιμένω να γίνει το καιμάκι, ο μαγαζάτορας βάζει το Λουλουδι του Δάσους το οποίο ενισχύει ιδιαιτέρως την θετική αύρα της ημέρας, η οποία συνεχίζει μέχρι και την παρούσα, τρεις μέρες μετά..

Γ.

[1]Καλοκαίρι λοιπόν, χωρίς μεγάλες αλλαγές. Τα μαθήματα τελείωσαν προχθές και ένα από τα συμπεράσματα των τελευταίων δύο μηνών είναι ότι δεν την πολυπαλεύω πλέον με τα μαθήματα, με το motivation για homeworks και finals να πιάνει πάτο σιγά σιγά.. Graduation weekend αυτό, και ακόμα ούτε σκέψη για να αρχίσουμε τα "άντε και στα δικά μας"...