Με τη λιγοστή εμπειρία των τελευταίων 2 1/2 χρόνων, συμφωνώ με τη κοινή ρήση ότι η Αμερική έχει τα πάντα, καλά και κακά. Στις περισσότερες περιπτώσεις μπορεί να παρατηρήσει κανείς και τα δύο σε ένα σχετικά μικρό περιβάλλον. Από τον οργασμό ιδεών και πρωτοπορίας στο Βάλευ, στις μαζικές απολύσεις με την ευκαιρία της κρίσης. Από επικίνδυνες και άσχημες γειτονιές σε διάφορες πόλεις, σε μικρά αφροαμερικανάκια που περπατάνε με ένα ipod στο χέρι και χορεύουν στους δρόμους. Από χοντροκομμένους ρεπουμπλικάνους rednecks στην επαρχία, που είναι έτοιμοι να σε φιλοξενήσουν και να ακούσουν άλλες συνήθειες, έστω εκτός πολιτικής.
Ένα μονο μέρος παραμένει σταθερά και ανεπηρέαστα ο καθρέφτης όλης της μαλακίας και ηλιθιότητας αυτού του έθνους. Τα αεροδρόμια. Από την πρώτη στιγμή που μπήκα στη χώρα και είδα τους immigrant officers, και σε κάθε ταξίδι που πρέπει να κάνω στριπτίζ και να συναναστραφώ με άτομα τα οποία -τουλάχιστον κατά τη διάρκεια που επιτελούν τη δουλειά τους- έχουν αρνητικό δείκτη νοημοσύνης, το γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται. Βάζουν τα δυνατά τους για να συγκεντρώσουν όλη τη βλακεία σε ένα χώρο λιγοστών τετραγωνικών μέτρων. Από τους κυβερνώντες και τα 100ml που δεν θα καταστρέψουν τον κόσμο, μέχρι τον κάθε αντιπαθητικό που νομίζει ότι μυρίζοντας όλη την ποδαρίλα που μπαίνει στην πόλη του, υπηρετεί την πατρίδα.
Καλό μου ταξίδι.
