Απόδραση από τη Stanford-Φούσκα

Δεν θυμάμαι να έχω μείνει σε τόσο μικρό μέρος για τόσο καιρό. Τις τελευταίες 2 βδομάδες ( ίσως και παραπάνω αλλά δεν έχω κουράγιο να αντιμετωπίσω την αλήθεια :)), βγήκα από το campus μόνο για να πάω supermarket. Έγκλειστοι στη δυτική όχθη! Η Κυριακή πάντως ήταν πολύ καλή μέρα. Ξεκίνησε με πρωινό-μπουφέ στα γρασίδια, και συνεχίστηκε με επίσκεψη στον Άγιο Φραγκίσκο και γαμάτη συναυλία gipsy jazz με Dorado Schmitt και Paquito D' Rivera. Τείνω να καταλήξω ότι οι πιο καλές συναυλίες που πηγαίνω θα γίνονται επεισοδιακές. Μετά από τα τρεχάματα στο Roterdam ύστερα από τη συναυλία του James Brown, αυτό είναι το δεύτερο χτύπημα. Μετά από το concert λοιπόν, βρέθηκα με ένα δύο φίλους που μένουν Σαν Φρανσίσκο. Πήγαμε κάπου για ποτό και κατά τις 11:40 με πήγαν στο σταθμό για να πάρω το τελευταίο τρένο. Αφού έφυγαν, διαπίστωσα ότι η κεντρική πόρτα ήταν κλειστή. Και μετά από λίγο ότι και οι υπόλοιπες ήταν κλειστές. Σφηνώνοντας το κεφάλι μου στα κατεβασμένα ρολά, κατέληξα να έχω την εξής συγκλονιστική συζήτηση με Ασιάτη σεκιουριτά, 60 χρονών, γύρω στο 1.50, ο οποίος ήταν χωμένος σε ένα γραφείο.
... παραλείπω τα πρώτα excuse me κτλ τα οποία δεν έφεραν αποτέλεσμα.
- Come here.
- No
- Come here ρε.
- Sunday, Sunday, no train.
To συμπέρασμα είναι ότι κάπου στο πρόγραμμα του ΣΚ έχει μία υποσημείωση που λέει ότι Κυριακές έχει μέχρι τις 9. Ευτυχώς το τελευταίο τηλέφωνο του κινητού μου - μετά έκλεισε από μπαταρία - έπιασε τόπο, έμαθα τη διεύθυνση των παιδιών και έμεινα σπίτι τους.
Τέλος καλό, όλα καλά.

Χαιρετώ με ένα κομμάτι από τη συναυλία το οποίο δεν μπορώ να βγάλω με τίποτα από το μυαλό μου τις τελευταίες 2 μέρες.

Γιάννης